Τον τελευταίο μήνα, κάθε φορά που λαμβάνω ένα e-mail από το Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, η ανάγνωσή του αποτελεί για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Κάθε νέο μήνυμα είναι καλύτερο από το προηγούμενο, γεμάτο υποσχέσεις για παραστάσεις που, υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε να ταξιδέψουμε στην Αθήνα ή ακόμη πιο μακριά για να παρακολουθήσουμε – και μάλιστα, με εισιτήρια κλεισμένα τουλάχιστον δύο μήνες πριν.

Διαπιστώνω με χαρά ότι το Φεστιβάλ εξελίσσεται δυναμικά, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε παραστάσεις διεθνούς επιπέδου, χωρίς να χρειαστεί να φύγουμε από την Κύπρο.

Κάθε χρόνο συνηθίζω να βλέπω μία παράσταση με εξαιρετικές κριτικές στην Αθήνα. Πέρσι, φίλοι μου πρότειναν το «Μια άλλη Θήβα» του Σέρχιο Μπλάνκο, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με τους Θάνο Λέκκα και Δημήτρη Καπουράνη. Για να βρω εισιτήριο, χρειάστηκε να το κλείσω δύο μήνες νωρίτερα – και πραγματικά άξιζε κάθε λεπτό αναμονής. Η παράσταση ήταν καθηλωτική, με τον Δημήτρη Καπουράνη να ενσαρκώνει δύο ρόλους, μεταμορφούμενος αριστοτεχνικά επί σκηνής και κρατώντας το κοινό με κομμένη την ανάσα.
Ευτυχώς, όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να τη δουν στην Αθήνα, θα μπορούν να την απολαύσουν στις 30 Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας. 

Άλλη μία παράσταση που μου είχαν συστήσει θερμά οι θεατρόφιλοι φίλοι μου, αλλά δεν κατάφερα να παρακολουθήσω λόγω εξαντλημένων εισιτηρίων, είναι «Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα» του Κωνσταντίνου Ντέλλα.
Τώρα, χάρη στο Διεθνές Φεστιβάλ, θα έχω επιτέλους την ευκαιρία να τη δω στις 23 Οκτωβρίου. 
Πρόκειται για ένα ξεχωριστό δημιούργημα της Πειραματικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου, όπου τρεις ηλικιωμένες γυναίκες μοιράζονται ιστορίες, μυστικά, ξόρκια, συνταγές και εσωτερικές εξομολογήσεις, ενώ χορεύουν, θρηνούν και φωτίζουν με τη ζωή τους τον 19ο και 20ό αιώνα μέσα σε σκληρές, ανδροκρατούμενες κοινωνίες.
Οι κριτικές μιλούν για μια παράσταση που ξεπερνά το θέατρο, λειτουργώντας ως λαογραφικό οδοιπορικό αλλά και ως ζωντανή αφήγηση της μακραίωνης πορείας των γυναικών προς την απελευθέρωση.
Μια εμπειρία που, όπως λένε, πρέπει να κρατήσουμε στο εσωτερικό συρτάρι της μνήμης μας – εκεί όπου φυλάμε τα πολύτιμα και τα ιερά. 

Φυσικά, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη μνημειώδη παραγωγή «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία του διεθνώς αναγνωρισμένου Έλληνα δημιουργού Θεόδωρου Τερζόπουλου. Πρόκειται για μια μεγάλη συμπαραγωγή με το ιταλικό Emilia Romagna Teatro, η οποία παρουσιάστηκε με τεράστια επιτυχία στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση και έρχεται στην Κύπρο για δύο μοναδικές παραστάσεις, στις 30 και 31 Οκτωβρίου, στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας.  Μια ευκαιρία να δούμε από κοντά ένα από τα σημαντικότερα έργα του 20ού αιώνα, σκηνοθετημένο από έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς της εποχής μας.

Τέλος, αξίζει να αναφερθώ στη φαντασμαγορική έναρξη του Φεστιβάλ, με τη μουσικοχορευτική παράσταση «Χρυσή Εποχή» του πολυβραβευμένου Κωνσταντίνου Ρήγου.
Ένα έργο που έκανε πρεμιέρα στο Νόβι Σαντ, στο Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στην κατάμεστη Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος στην Αθήνα, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές και ενθουσιώδη χειροκροτήματα.
Θα τη δούμε στην Κύπρο σήμερα Πέμπτη 18 και αύριο Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου.

Το φετινό πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Λευκωσίας είναι πλούσιο και γεμάτο εκπλήξεις.
Εκτός από τις παραστάσεις που ανέφερα, υπάρχουν πολλές ακόμα – κυπριακές και ελληνικές – που αξίζουν την προσοχή μας.

Νιώθω πραγματικά ευγνωμοσύνη και χαρά που δεν χρειάζεται να ταξιδεύουμε για να απολαύσουμε τέτοιες πολιτιστικές εμπειρίες.

Τα αριστουργήματα του θεάτρου έρχονται πλέον στην πόρτα μας, κάνοντας τη Λευκωσία έναν ζωντανό πυρήνα πολιτισμού.

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα του Φεστιβάλ ΕΔΩ