Θυμάσαι τότε που οι γονείς σου σε έσερναν σε συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ και τραγουδούσες δυνατά «θα τον μεθύσουμε τον ήλιο σίγουρα ναι»; Θυμάσαι τότε που άκουγες «Σκα- σκα-σκα σου- σου» και χόρευες «Τα παπάκια» στα πάρτι; Tότε που σε τραβολογούσε η μάνα σου σε επιδείξεις τάπερ και έτρωγες λαχταριστά κέικ γεωγραφίας και έπαιζες σκοτεινό δωμάτιο με τα υπόλοιπα παιδιά; Που έγραφες τραγούδια σε κασέτες και ευχόσουν να μη μιλήσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός; Που σε έπαιρναν οι γονείς σου στις ταβέρνες και όταν νύσταζες σε έβαζαν να κοιμηθείς μέσα στα αυτοκίνητο ή ένωναν καρέκλες και σου έφτιαχναν κρεβάτι; Που καμία φορά σε έπαιρναν μαζί τους στις ντισκοτέκ ή στα μπουζούκια; Που πήγαινες σε φιλικά σπίτια και οι οικοδεσπότες έβαζαν στο πικάπ να παίζει η Γλυκερία ή η Χαρούλα; Που άκουγες Ντρούγκου ντρούγκου ντρουν τα βραχιόλια της βροντούν και αναρωτιόσουν ποια είναι αυτή η κυρία Βροντούμ με τα πολλά βραχιόλια; Που χόρευες μπλουζ στα πάρτι; Που χόρευες το U Can't Touch This του M.C. Hammer; Θυμάσαι Το Total eclipse of the heart της Βοnnie Tyler, το Love takes time της Mariah Carey και τo Losing my religion των Rem; Θυμάσαι την πρώτη σου βραδινή έξοδο; Το πρώτο σου ποτό με ελάχιστο ή καθόλου αλκοόλ και πολύ γρεναδίνη καθώς ο Dj έπαιζε το «Mr Vain» και το «I like to move it move it»; Εκείνη η αίσθηση ότι ο μαγικός κόσμος της νύχτας ανοίγεται μπροστά σου…Θυμάσαι πόσους παντοτινούς έρωτες έζησες; Εκείνα αποχαιρετιστήρια φιλιά στο τέλος του καλοκαιριού που σε γονάτιζε ο πόνος του αποχωρισμού και νόμιζες ότι δεν θα ορθοποδήσεις ξανά; Πόσους παντοτινούς έρωτες αποχαιρέτισες τότε… Θυμάσαι την πρώτη σου έξοδο στο Plus Soda στην παραλιακή; Όλες αυτές τις παλιές αποθήκες στην Αθήνα που γέμισαν βαρέλια και έγιναν ελληνάδικα; Θυμάσαι τα τσιφτετέλια που έχεις ρίξει πάνω σε αυτά; Τα πρώτα σου μπουζούκια; Την πρώτη σου δουλειά, τότε στην προ κρίσης στην Αθήνα, όπου το χρήμα έρεε άφθονο; Θυμάσαι την κρίση του 2008 όπου η Αθήνα άρχισε να αλλάζει μορφή, άρχισε να σκοτεινιάζει;

Αυτά και άλλα πολλά, θύμισε σ ‘εμάς την ένδοξη γενιά των 80s, χθες το βράδυ στο Σκαλί Αγλαντζιάς ο ταλαντούχος Θανάσης Αλευράς με την παρεά του στην παράσταση "40 + Βγαίνω"! Μας έβαλε μέσα  στην μηχανή του χρόνου και μας ταξίδεψε μέσα από τις αστείες ιστορίες του και μέσα από τραγούδια και μουσικές, στα λατρεμένα 80s και  90s. Και εκεί που γελούσες γιατί ταυτιζόσουν απόλυτα με όσα εξιστορούσε,  εκεί ακριβώς ένιωθες και μια νοσταλγία να σου «γρατζουνάει» την ψυχή. Που πήγαν τα χρόνια αναρωτιόσουν; Πόσο τυχερός ήσουν που έζησες όλα αυτές τις όμορφες και ανέμελες εμπειρίες. Πόσο τυχερή και ελεύθερη ήταν η γενιά σου και πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα…σ’ αυτή την mix and match εποχή. Όπου όλα έγιναν μια πολύχρωμη μάζα. Τα ρούχα, τα τραγούδια, οι ζωές μας.

Χθες το βράδυ στο Σκαλί, ο Θανάσης Αλευράς ξετύλιξε το ταλέντο του δημιουργώντας συναισθήματα, προκαλώντας χειροκροτήματα, παρακινώντας μας -με γνώμονα το πηγαίο χιούμορ του- να τον ακολουθήσουμε στο ταξίδι της ζωής μας. Γιατί όλες οι ιστορίες που ξετυλίχτηκαν εχθές είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Την ηλικίας μας και όλα εκείνα τα συστατικά της εποχής που δημιουργησαν τις προσωπικότητες μας. Κλείνοντας λοιπόν την βραδιά, μας άφησε μια ωραία αίσθηση και ένα αισιόδοξο μήνυμα που έλεγε ουσιαστικά ότι η δεύτερη μας ζωή ξεκινάει μετά τα 40. Είναι εκείνη η κομβική στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι μεγαλώνεις επικίνδυνα και δεν έχεις χρόνο πλεον για συμβιβασμούς . Έτσι έρχεται η στιγμή που απεγκλωβίζεσαι από τους φόβους και τα «πρέπει» και ξαναγεννιέσαι πάλι από την αρχή. Τότε, μόλις γίνει αυτό, κοιτάς που και που πίσω βλέπεις την γνώριμη φυσιογνωμία του παλιού εαυτού σου να χορεύει στα πάρτι των παιδικών σου χρόνων συντονισμένα «Τα παπάκια στην σειρά» και ενώ από την μια την νοσταλγείς, από την άλλη χαίρεσαι που πλέον η χορογραφία που ακολουθείς είναι ατίθαση και εντελώς δική σου. Δεν υπακούει πια σε κανόνες και σε πειθαρχημένες κινήσεις που σου έχουν επιβάλλει.

Η ζωή άλλωστε... είναι ρόδα και γυρίζει.