Στην Τάλα της Πάφου, εκεί όπου η κυπριακή παράδοση συναντά τη γνήσια φιλοξενία, στέκει μια ταβέρνα με όνομα βγαλμένο από τα παλιά: η Μελιτζιά. Πριν καν περάσεις το κατώφλι της, ένα ιδιαίτερο ξύλινο αντικείμενο τραβά την προσοχή. Πρόκειται για ένα παλιό, αυθεντικό εργαλείο της κυπριακής αγροτικής ζωής, γνωστό  ως μελιτζιά απ' όπου πήρε και την ονομασία της η ταβέρνα.

Το εν λόγω ξύλινο παραδοσιακό εργαλείο το χρησιμοποιούσαν οι παλιοί για να κατακόβουν το λινάρι και να εξάγουν τις πολύτιμες ίνες του. Με τη χαρακτηριστική του μορφή - τη σκαλισμένη δοκό και τον κυλινδρικό βραχίονα που ανεβοκατέβαινε κοπανώντας το φυτό - η μελιτζιά αποτελεί σύμβολο μόχθου, δεξιοτεχνίας και της αγροτικής ταυτότητας του τόπου. Το εργαλείο αυτό δεν κοσμεί τυχαία την είσοδο της ταβέρνας, αποτελεί το σύμβολό της.

Η ταβέρνα “Μελιτζιά” δεν πήρε απλώς ένα όνομα, πήρε μια ιστορία. Τιμά το παρελθόν, αναδεικνύει τις ρίζες και προσφέρει μια γαστρονομική εμπειρία αυθεντική, γεμάτη γεύσεις και μνήμες.

Η δροσερή αυλή, πλαισιωμένη από δέντρα και φυσική σκιά, μας υποδέχτηκε ένα όμορφο Σαββατόβραδο, θυμίζοντάς μας γιατί αγαπάμε τόσο πολύ τα καλοκαίρια. Καθήσαμε με την παρέα σε ένα ακριανό τραπέζι, το οποίο δεν άργησε να γεμίσει με ορεκτικά: ψημένα ψωμάκια και πίτες με λαδορίγανη, χαλούμι, λουκάνικα και μπέικον, αλοιφές και ελιές.

Ακολούθησε μια πιατέλα με οφτό κλέφτικο – λουκούμι, μελιτζάνες με αυγά, ραβιόλες χωριάτικες και τηγανητές πατάτες. Τις τελευταίες είχαμε ζητήσει λίγο νωρίτερα για να συνοδεύσουν το κλέφτικο, αλλά τελικά δεν ήταν εφικτό. Εντούτοις, ήταν νόστιμες και καλοτηγανισμένες. Στο τραπέζι ήρθαν ακόμη σεφταλιές, ψητό κοτόπουλο και συκωτάκι, που έκλεισε το γεύμα μας, έστω κι αν δοκιμάστηκε οριακά από την πληρότητα.

Το παραδοσιακό κέρασμα δεν έλειψε: δροσερό καρπούζι με μήλα και πορτοκάλια και διπλόπιττες με μέλι που θύμισαν εκείνες που έφτιαχνε η γιαγιά μου.

Σημειώσεις:
Θετικά: η υπέροχη, καταπράσινη αυλή με θέα και το σπιτικό φαγητό
Στα αρνητικά: το οφτό μάς έπεσε κάπως βαρύ στο τέλος του γεύματος