Loading...
Η εμπειρία που είχαμε μεσημέρι Κυριακής στο Μεζεδοπωλείο Βορέας στην Ορόκλινη είναι μια εμπειρία που ιδανικά θέλουμε να έχουμε κάθε φορά που βγαίνουμε για φαγητό σε ταβέρνα.
Αμαρτία μου εξομολογημένη, πλέον στις ταβέρνες πηγαίνω με χαμηλές προσδοκίες, αφού σε πολύ λίγες περιπτώσεις θα απολαύσω καλό φαγητό, ή καλύτερα θα απολαύσω το ίδιο φαγητό σε κάθε μου επίσκεψη (συνέπεια λέγεται). Επιπλέον, σπάνια το σέρβις θα είναι φιλικό (και όχι διεκπεραιωτικό) και η ροή των πιάτων θα είναι σωστή. Θυμάμαι μια φορά σε ταβέρνα της επαρχίας Λάρνακας, όπου στο 20λεπτο ήταν όλοι ανεξαιρέτως οι μεζέδες στο τραπέζι, το ένα πιάτο πάνω στο άλλο, οπότε ψαχνόμασταν μεταξύ μας για το πώς θα τους χωρέσουμε. Άσε που αυτή η συνήθεια, να τα φέρνουν δηλαδή όλα μαζί, μόνο άγχος μπορεί να σου προκαλέσει.
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε δύο ταβέρνες σε χωριά της επαρχίας Λάρνακας. Συγκεκριμένα, το Σάββατο, ανήμερα τα Φώτα, επισκεφτήκαμε μια ταβέρνα, όπου αν με ρωτήσεις σήμερα τι θυμάμαι από τον μεζέ και την εμπειρία μου γενικά θα δυσκολευτώ να σου δώσω μια περιγραφή, πέραν ίσως από τη γεύση που είχαν τα κουπέπια. Σε ένα αχανές εστιατόριο οι σερβιτόροι έκαναν τη δουλειά τους να μοιάζει με αγγαρεία, η σούβλα ήταν κρύα και η εμπειρία εντελώς αδιάφορη. Ο μεζές ήταν 22 ευρώ, οπότε από την παρέα μας η ταβέρνα πήρε γύρω στα 220 ευρώ. Ουδόλως ευκαταφρόνητο ποσό για να μην έχω πάρει τίποτα φεύγοντας που να με κάνει να θέλω να επιστρέψω ξανά.
Την αμέσως επόμενη μέρα είχαμε κλειστό τραπέζι στον Βορέα, στην Ορόκλινη. Τον Βορέα που πριν από αρκετά χρόνια μεσουρανούσε στην περιοχή (το 2008 είχε αναδειχθεί ως Καλύτερη Ταβέρνα στην Κύπρο) και που για αρκετά χρόνια δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ. Στην ταβέρνα επέστρεψα ξανά πέρσι τέτοια εποχή και θυμάμαι ότι μου είχε κάνει εντύπωση ο πολύ νόστιμος μεζές. Παρόλα αυτά εκείνο το βράδυ δεν είχα δώσει και πολλή σημασία, ένεκα του ότι ήμασταν μεγάλη παρέα και συζητούσαμε για διάφορα άλλα, οπότε έψαχνα αφορμή για να τον δοκιμάσω ξανά.
Φτάνοντας καθίσαμε σε έναν μικρό χώρο μέσα, εκεί που είναι το μπαρ. Αρχικά μου έκανε εντύπωση αυτό που προανέφερα πιο πάνω, η πολύ σωστή ροή των πιάτων. Αλλά και ο επαγγελματισμός και η ευγένεια των σερβιτόρων. Παρόλο που η ταβέρνα ήταν φουλ από κόσμο, το σέρβις ήταν άψογο.
Από το φρυγανισμένο ψωμί με τη ρίγανη και το ελαιόλαδο, ως τις πασπαλισμένες με ξηρό τυρί λεπτοκομμένες τηγανιτές πατάτες και την γευστικότατη παστουρμαδόπιτα και από το εξαιρετικά ψημένο σουβλάκι χοιρινό και κοτόπουλο που έρχεται κρεμασμένο σε ένα ειδικό ξύλο, ως την πίτα με το μέλι στο φινάλε, όλα ήταν άψογα.
Στην ταβέρνα δεν πρέπει να πηγαίνουμε με την προοπτική να σκάσουμε από το φαγητό. Μια ωραία εμπειρία πρέπει να αποζητούμε, δοκιμάζοντας καθαρές γεύσεις, με πιάτα που μας ξυπνούν αναμνήσεις και που έχουν μια ιστορία να πουν. Αλήθεια, θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερο φινάλε από αυτό με την καρπασίτικη πίτα και το shot κουμανταρίας που παραγγείλαμε για να τη συνοδεύσουμε; Ένα γλυκό και ένας επιδόρπιος οίνος που κουβαλούν στη σύσταση, στη γεύση και στο άρωμά τους πολλή παράδοση και μεγάλη ιστορία.
Με τα ίδια ακριβώς λεφτά (22 ευρώ ανά άτομο) πήραμε και από τον Βορέα μια εμπειρία. Πήραμε όμως μια δυνατή γευστική εμπειρία, την οποία σίγουρα θα επαναλάβουμε ξανά.
Σημειώστε τέλος πως εκτός από τον συνηθισμένο χώρο με τις καμάρες και τους δοκούς, το καλοκαίρι θα αγαπήσετε και τον εξωτερικό πάνω χώρο (roof) με την όμορφη θέα στον πυρήνα του χωριού.
