Του Ανδρέα Μαλάη

Ο Χάρης Αγιώτης γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί τη μικρού μήκους ταινία «Quidnunc», με πρωταγωνιστές τους Μάριο Μεττή, Νιόβη Χαραλάμπους και Σκεύη Παπαμιλτιάδους. Η πλοκή της ταινίας ακολουθεί μια ψυχικά άρρωστη γυναίκα, τη Μέλανι, η οποία αποφασίζει να θέσει τέρμα στη ζωή της στο δωμάτιο ενός έρημου ξενοδοχείου, όταν μια κραυγή από το διπλανό δωμάτιο την «υποχρεώνει» να διακόψει τη διαδικασία, για να διερευνήσει την κατάσταση. Η ταινία θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο γερμανικό φεστιβάλ του Oldenburg στις 14 του Σεπτέμβρη, και μετα στις 19 του ίδιου μήνα στο 41ο Φεστιβαλ Δράμας. Έπειτα θα ταξιδεύει στην Αθήνα για το Διεθνές Φεστιβάλ ενώ τον Οκτώβρη θα συμμετάσχει στο International Short Film Festival of Cyprus στη Λεμεσό. Αργότερα, η ταινία θα αποτελέσει μέρος του Ζάγκρεπ στην Κροατία στο 9th One Take Film Festival, ενα φεστιβάλ για ταινίες γυρισμένες εξ ολοκλήρου με μονοπλάνο.

Εμείς συναντήσαμε τον σκηνοθέτη της ταινίας, Χάρη Αγιώτη, και μας μίλησε για το νέο του καλλιτεχνικό βήμα, εξηγώντας μας, παράλληλα, πώς σχετίζεται ο τίτλος που επέλεξε με τη θεματική του: «Η λέξη ‘Quidnunc’ είναι μια κοροϊδευτική κάπως λέξη που χαρακτηρίζει κάποιον που είναι αλλοτριοπράγμων, φιλοπερίεργος και «ανακατωσούρης», επειδή μπλέκεται στις δουλειές των άλλων. Ένα απο τα θέματα της ταινίας είναι η ψυχική υγεία και πιο συγκεκριμένα ο ψυχαναγκασμός μερικών να είναι αδιάκριτοι απέναντι φίλους ή ξένους λόγω περιέργειας ή βαρεμάρας. Η πρωταγωνίστρια δίνει στον εαυτό της έναν καλό λόγο να ‘φυτρώσει’ εκει που δεν την ‘σπέρνουν’, αλλά ακόμα και με έναν έντιμο λόγο η αδιακρισία τιμωρείται.  Αυτό που ξεχωρίζει, μάλιστα, ως προς την καλλιτεχνική πρόθεση του δημιουργού είναι η επιλογή του να γυρίσει την ταινία ως ένα μονόπλανο, κάτι πο γεννήθηκε, όπως ο ίδιος αναφέρει καθώς παρακολουθούσε τη γερμανική ταινία «Victoria» στο Βερολίνο που είναι ένα μονοπλάνο 120 λεπτών, μια νύχτα με γενναία δράση και πλοκή. «Είπα στον εαυτό μου, αυτό είναι τρέλα και σαδισμός. Όταν ξέρεις πώς γυρίζουν ταινίες και πόσοι παράγοντες συμβάλλουν στην εκτέλεση μια ταινίας τότε ξέρεις πως σε ένα μονοπλάνο τα πάντα μπορούν να πάνε λάθος. Μου αρέσει η πρόκληση και αποφάσισα να γράψω μια μικρού μήκους και να την γυρίσω σε μονοπλάνο για να δω βασικά αν θα τα καταφέρω. Το αρχικό σενάριο ήταν 15 σελίδες, αλλά η τελική διάρκεια είναι 26 λεπτά.  ‘Κατασκεύασα’ την ταινία απο την αρχή με σκοπό να γυριστεί σε μονοπλάνο επειδή ήθελα η κάμερα να είναι ο ‘κύριος’ χαρακτήρας που θα ταξίδευε τον θεατη μέσα στην παράνοια και ανησυχία της Μέλανης. Ήθελα η συνεχής κίνηση της κάμερας να συμβάλλει στην περιέργεια του θεατή, αφού ό,τι βλέπει η Μέλανη το παρακολουθεί κι αυτός σε πραγματικό χρόνο. Ήταν το πρώτο μεγάλο μονοπλάνο, όχι μόνο για εμένα αλλά και για τον κινηματογραφιστή μου, Στέφαν Μέτζνερ, που τον ευχαριστώ πολύ που με συνόδεψε σε αυτό το τρελό ταξίδι». 

«Ο λόγος είναι απλός, τα λεφτά», μάς απαντά στην ερώτηση γιατί επέλεξε να μετουσιώσει το σενάριό του σε μικρού μήκους ταινία, δεδομένου, μάλιστα, ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα και στις μεγάλου μήκους κινηματογραφικές ταινίες. «Είναι πολύ ακριβό να γυρίζεις ταινίες, ακόμα και μικρού μήκους. Είχα κάνει ηδη δυο μικρού μήκους πριν το ‘Quidnunc’, για τις οποίες εγώ έβαλα τα λεφτά, έχοντας μάλιστα και συνεργάτες που συμμετείχαν εντελώς αφιλοκερδώς. Έκανα αίτηση στην Συμβουλευτική Επιτροπή Κινηματογράφου με το ‘Quidnunc’ και είμαι πολύ ευγνώμων που μου δόθηκε χρηματοδότηση. Το επόμενο βήμα είναι, όμως, μια μεγάλου μήκους ταινία. «Στην Κύπρο, το να κινηθούν οι διαδικασίες για μια τέτοια παραγωγή είναι δύσκολο αλλά εφικό», προσθέτει. «Θέλεις πρώτα καλούς και έμπιστους συντελεστές και συνεργάτες. Ήμουν τυχερός που είχα τον Λούη Πατσιά και την εταιρεία παραγωγής The Coffee Films που ανέλαβε την παραγωγή. Πάρα πολλοί έβαλαν το χέρι τους για να γίνει η παραγωγή σωστά και ομαλά. Ο ανεξάρτητος κινηματογράφος είναι δύσκολος κόσμος αλλά αν έχεις πάθος και όρεξη τα πάντα είναι εφικτά».

«Οι μικρού μήκους ταινίες είναι τα αρχικά βήματα στο ταξίδι οποιουδήποτε σκηνοθέτη για να φτάσει στη μεγάλου μήκους, ώστε, επιτέλους, να το δοθεί η ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά του», απαντά, αναφερόμενος στο κατά πόσο θα ήθελε στο μέλλον να ασχοληθεί και με τις κανονικής διάρκειας κινηματογραφικές ταινίες. «Προσωπικά, λατρεύω τον κινηματογράφο και θα ήθελα πολύ το επόμενό μου project να είναι μεγάλου μήκους. Έχω ηδη πολλά σενάρια γραμμένα και ιδεες πολλές. Κατά την παρούσα στιγμή, ασχολούμαι με ακόμα πιο μακράς μορφής storytelling στον κόσμο της τηλεόρασης, όπου πλέον 120 λεπτά δεν είναι αρκετά πλέον να ικανοποιήσουν τον ‘αχόρταγο’ μοντέρνο θεατή».

Στο πλευρό του για την υλοποίηση της ταινίας, είχε τρεις καταξιωμένους ηθοποιούς του τόπου μας, τον Μάριο Μεττή, με τον οποίο συνεργάστηκαν μαζί και στο παρελθόν, τη Νιόβη Χαραλάμπους, με την οποία οι δρόμοι τους καλλιτεχνικά είχαν συναντηθεί και στα γυρίσματα της ταινίας «Rosemarie» του Άδωνη Φλωρίδη και τη Σκεύη Παπαμιλτιάδους. «Ο Μάριος είναι από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς στο νησί μας και το να δουλέυω μαζί του είναι πάντα αξέχαστο, μπροστά και απο πίσω απο την κάμερα. Οι ρόλοι της Νιόβης Χαραλάμπους και της Σκεύης Παπαμιλτιάδους ανήκαν σε άλλους ηθοποιούς στην αρχή αλλά συνεπεία πολλών συγκυριών οι προηγούμενοι ηθοποιοί βγήκαν απο την παραγωγή στα αρχικά της στάδια. Αυτή η ατυχία ήταν το πιο τυχερό πράγμα που μου συνέβηκε, επειδή κατάφερα να δουλέψω με δύο ταλαντούχους ηθοποιούς και επαγγελματίες του χώρου. Είχα γνωρίσει τη Νιόβη στο σετ της μεγάλου μήκου ‘Rosemarie’ του Άδωνη Φλωρίδη, όπου δούλεψα ως Digital Image Technician. Δεν πίστευα ποτέ πως μετά απο 3 χρόνια θα είχα την τιμή να πρωταγωνιστεί στη μικρού μου μήκους. Η Νιόβη είναι από τα πιο μεγάλα ταλέντα στον χώρο μας και όποιος έχει δει το έργο μου σχολιάζει πάντα την ερμηνεία της. Τη Σκεύη δεν την ήξερα πριν την ταινία, αλλά μετά που «έχασα» την ηθοποιό μου, επικοινωνήσαμε τυχαία και της ανάφερα πως κάνω κάστινγκ για τον ρόλο. Βρεθήκαμε για έναν καφέ και μετά απο μια πολύωρη συζήτηση κατάλαβα πως βρήκα αυτό που γύρευα. Η Σκευή είναι μια λαμπρή ηθοποιός με εξαιρετική ενέργεια και λάμψη. Στα γυρίσματα την είχα υποβάλει σε αρκετά «βασανιστήρια» και απλώς χαμογελούσε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.