Μια πολυσχιδής προσωπικότητα, ένας γνήσιος πολύπλευρος καλλιτέχνης, ο Ρένος Χαραλαμπίδης είτε καταπιαστεί με τον ήχο, είτε με την εικόνα το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει κάτι ουσιαστικό να πει. Ο «Προστάτης οικογενείας» ήταν από τις πρώτες ταινίες του που είδα στις κινηματογραφικές αίθουσες όταν πήγα να ζήσω στην Αθήνα, ακολούθησε το «No budget story» και τα «Φθηνά τσιγάρα». Τα χρόνια πέρασαν και τα «Φθηνά τσιγάρα» ξαναγεννήθηκαν με έναν τρόπο μαγικό και εμφανίστηκαν στην οθόνη του κινητού μου αποσπασματικά, κάνοντας με να τα δω πάλι και πάλι, πλέον όμως κάπως διαφορετικά. Πιο ώριμα, πιο νοσταλγικά και πιο ρομαντικά.

Αν μη τι άλλο παρακολουθώντας συνολικά τις δουλειές του, το μόνο σίγουρο είναι ότι διακατέχονται από ποίηση και σοφία, με αγγίζουν βαθιά και αποτελούν πηγή έμπνευσης. Επειδή λοιπόν πιστεύω ακράδαντα ότι τίποτα στην ζωή δεν είναι τυχαίο η γνωριμία μου με τον Ρένο ξεκίνησε ως εξής. Ένα βράδυ σε ένα τραπέζι συζητώντας με μια φίλη και ακροάτρια μου για ενδιαφέροντα podcasts, με προέτρεψε να ακούσω 10 με 12 το πρωί ένα ραδιόφωνο της Αθήνας. Το En Lefko. Εκείνη την ώρα έκανε εκπομπή ο Ρένος Χαραλαμπίδης και στα λίγα δευτερόλεπτα που έβγαινε στον αέρα κατάφερνε να πει κάτι ουσιαστικό. Όντως από την επόμενη μέρα τελετουργικά ο σταθμός έπαιζε στα ακουστικά μου και η καλημέρα του Ρένου έγινε απαραίτητη για να ξεκινήσει σωστά η μέρα. Συνειδητοποίησα ότι η υπέροχη χροιά της φωνής του σε συνδυασμό με τον άρτιο λόγο του, με έναν μαγικό τρόπο μπορούσαν να επηρεάσουν την ψυχολογία μου και να μου αλλάξουν την διάθεση. Λίγους μήνες μετά η νέα του ταινία «Νυχτερινός εκφωνητής» βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες και θεώρησα ότι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία, με αφορμή την ταινία, να μάθω λίγα πράγματα παραπάνω για την ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του. Μου απάντησε στο τηλέφωνο ευγενικά και η κουβέντα μας βγήκε αβίαστα με μια ροή ραδιοφωνική και μελωδική.

Γεννήθηκα στις 14 Οκτωβρίου του 1970 στο Μαιευτήριο Έλενα στους Αμπελόκηπους και αμέσως με πήραν στου Ζωγράφου όπου μεγάλωσα και ανδρώθηκα. Η καταγωγή μου είναι από το Βόρειο Έβρο, από ένα υπέροχο χωριό που λέγεται Σπήλαιο. Τα καλοκαίρια έκανα 26 ώρες ταξίδι με το τρένο για να βρεθώ εκεί. Πέρασα υπέροχα καλοκαίρια στο Βόρειο Έβρο και υπέροχους χειμώνες στου Ζωγράφου. Πήγα στο πρώτο Λύκειο Ζωγράφου και πέρασα παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών δίνοντας πανελλήνιες εξετάσεις! Κάπου εκεί συναντήθηκα με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, έναν πολύ έμπειρο, παλιό ηθοποιό ο οποίος με ενέπνευσε και με επηρέασε πάρα πολύ ώστε να γίνω κι εγώ ηθοποιός .

Ξεκινώντας στον χώρο της υποκριτικής δεν έβρισκα πρωταγωνιστικούς ρόλους, δεν με εμπιστεύονταν, έκανα την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους μόνος μου, το «Νο Budget Stories» το 1997 δίνοντας στον εαυτό μου πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά και τον ρόλο του σκηνοθέτη και κάπως έτσι ξεκίνησε και η πορεία μου στον κινηματογράφο.

Κόλλησα το πρώτο μου ένσημο ως ηθοποιός του 1991, βρίσκομαι στον χώρο 33 χρόνια και από πέρσι ξεκίνησε και η συνεργασία μου με τον Εn Lefko 87.7 όπου κάθε πρωί 10.00 – 12.00 έχω την εκπομπή μου. Πρόκειται για μια εκπομπή ελεύθερου συνειρμού, καλλιτεχνικού, λίγο σοφιστικέ, λίγο ανάλαφρου, λίγο επιθετικού, λίγο αμυντικού, μια εκπομπή γεμάτη από ζωή. Είναι η πρώτη φορά που έχω δικιά μου εκπομπή στο ραδιόφωνο, έχω ασχοληθεί λίγο και στο παρελθόν σποραδικά. Όταν είμαι στον αέρα νιώθω ένα παράξενο είδος ευθύνης να ψυχαγωγήσω αυτόν που με ακούει και παράλληλα να μπορέσω να του μεταφέρω μια χρηστική σταγόνα σοφίας.

Συνέβη κάτι παράξενο, ενώ η νέα μου ταινία που λέγεται «Νυχτερινός εκφωνητής» είναι στα σινεμά και σκίζει αυτή την εποχή - μιλάμε για υπέροχα sold out- έχει θέμα το ραδιόφωνο,  γράφτηκε πολύ πριν να ασχοληθώ με αυτό. Έγινε κάτι μεταφυσικό και το σύμπαν έριξε την ευκαιρία του ραδιοφώνου κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Βέβαια στην ταινία πρωταγωνιστεί ο En Lefko , διότι το «γύρισμα» με βρήκε ενώ ήμουν ήδη παραγωγός στο εν λόγω ραδιόφωνο αλλά η ταινία ξεκίνησε πολύ πιο πριν άρα έχω μια περίεργη μεταφυσική σύνδεση με το ραδιόφωνο.

Ο «Νυχτερινός εκφωνητής» είναι μια αυτοβιογραφική ταινία όπου υποδύομαι ουσιαστικά τον εαυτό μου. Υποδύομαι έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ζήσει αρμονικά στην δεκαετία των 50 του χρόνων και ν’ αφήσει για πάντα πίσω την νεότητα. Γιατί από τα 50 και μετά δεν συγκαταλέγεσαι στους νέους και αυτό είναι ένα μικρό σοκ, ειδικά για την δικιά μου την γενιά του ‘90, η οποία συνεχίζει μέχρι και σήμερα να ζει ως νεολαία. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα με το πέρασμα των χρόνων. Τα στάδια δεν έχουν μεταπηδηθεί όπως γινόταν σε άλλες εποχές. Αυτό μπερδεύει το μυαλό και την καρδιά μας, την στιγμή που η κοινωνία δεν σε θεωρεί πλέον νέο. Η ταινία πραγματεύεται την νύχτα που ο νυχτερινός εκφωνητής γίνεται 50 χρονών και το πώς κάνει το πέρασμα στη νέα εποχή της ζωής του αναζητώντας έναν παλιό του έρωτα, από τις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν ήταν Εύζωνας στην προεδρική φρουρά και τον φλέρταρε μια μπαλαρίνα της λυρικής σκηνής η οποία ερχόταν και τον συναντούσε κάθε βράδυ στο Σύνταγμα.

Εγώ προσωπικά δεν θα αναζητούσα έναν παλιό έρωτα. Έχω πλέον καταλάβει ότι πρέπει τα πράγματα να μένουν στα πλαίσια που συνέβησαν δηλαδή το παρελθόν πρέπει να μένει στο παρελθόν. Δεν είναι καλό να αναμοχλεύουμε στάχτες παλιών παθών γιατί μέσα μπορεί να υπάρχουν φλόγες που μπορεί να μας κάψουν.

Έκανα ένα αρκετά μεγάλο διάλλειμα από τον κινηματογράφο, περίπου 14 χρόνια και ο λόγος είναι απλός…δεν είχα τι να πω. Ίσως αυτό να ακούγεται λίγο μπανάλ αλλά πραγματικά σιώπησε ο κινηματογραφικός μου εαυτός μου. Όταν είχα κάτι να πω δημιούργησα τον νυχτερινό εκφωνητή. Ειλικρινής και εκτεθειμένος.

Το 2012 συμμετείχα στην πολιτική στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά. Δεν το έκανα για να εκλεγώ το έκανα ειλικρινά γιατί πίστεψα ότι αυτό θα βοηθούσε το κοινό καλό. Από όλο αυτό κρατάω την τρομερή εμπειρία ζωής και αφήνω την πολύ αρνητική εμπειρία του όχλου και όχι του λαού. Άλλο ο λαός και άλλο ο όχλος. Ήταν τραυματική η επαφή με τον όχλο.

Από τις δουλειές που έχω κάνει στην ζωή μου είμαι πολύ περήφανος για μια ταινία μου, τα «Τέσσερα μαύρα κουστούμια» που θεωρώ ότι είναι η πιο σπουδαία μου ερμηνεία ως ηθοποιός αλλά και η πιο καλή μου στιγμή σαν σεναριογράφος.

Συχνά πυκνά ρωτάω τον εαυτό μου αν «ξεκινούσες σήμερα την καριέρα σου τι θα έκανες διαφορετικά;» και ο εαυτός μου μου δίνει συνεχώς την ίδια απάντηση «Αυτή η ερώτηση…δεν έχει νόημα».

«Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι» είναι μια φράση που έγινε γνωστή μέσα από τα φθηνά τσιγάρα και καθώς περνάει ο χρόνος αποδεικνύεται συνεχώς ότι η εν λόγω φράση έχει βάση.

Τώρα συζητάω με την Κύπρο, έχω κάνει κάποιες επαφές και προσπαθώ να φέρω τον νυχτερινό εκφωνητή και στους κινηματογράφους της Κύπρου. 

Με τρομάζει η βλακεία, όχι των άλλων η δικιά μου, γιατί των άλλων την βλακεία την βλέπω την δικιά μου δεν μπορώ να δω.

Ένα πρωινό ξύπνημα χωρίς υποχρεώσεις μου είναι υπεραρκετό ώστε να γίνω ευτυχισμένος.