Από τα εστιατόρια που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον με το που πατάς το πόδι σου και περνάς το κατώφλι του, τόσο με τα ευγενικά άτομα που συναντάς αλλά και με τη διακριτική πολυτέλεια που χαρακτηρίζει το εστιατόριο. Όταν δοκιμάσεις τα πιάτα που προτείνει, συνειδητοποιείς πόσο άξιζε η επίσκεψή σου.

Ο βραβευμένος με αστέρι Michelin Ιταλός chef, Giorgio Locatelli, μεταφέρει όλη του την τέχνη, το ταμπεραμέντο και τη μαεστρία του στην ιταλική κουζίνα και μαζί με την ομάδα του προτείνουν πιάτα που οι λάτρεις της υψηλής γαστρονομίας σίγουρα θα λατρέψουν.

Δεν θα αναφερθούμε ξανά στην ατμόσφαιρα ή στην κάβα μιας και σε προηγούμενο κείμενο τα αναλύσαμε και με το παραπάνω. Από εκεί και πέρα, το Ristorante Locatelli είναι από εκείνα τα εστιατόρια όπου απόλυτος πρωταγωνιστής είναι η κουζίνα.

Ο καιρός την ημέρα που το επισκεφθήκαμε ήταν αρκετά καλός, γι’ αυτό καθίσαμε στην εξωτερική βεράντα απολαμβάνοντας και τη θέα. Το δείπνο μας ξεκίνησε τα εθιστικά τηγανητά κολοκυθάκια λεπτοκομμένα σαν sticks ως ορεκτικό, ενώ το πιάτο που έφθασε αμέσως μετά ήταν το burrata e pomodrini, το μαλακό, φρέσκο, κρεμώδες τυρί συνοδευμένο από ντοματίνια, το οποίο περίτεχνα ο μάνατζερ του μαγαζιού μάς έκοψε και σέρβιρε.

Η έναρξη του δείπνου μας με αυτά τα ορεκτικά μάς προϊδέασε για τα επόμενα πιάτα. Η συνέχεια ήρθε με το capesante all’ aspretto di zafferano, τα τηγανητά χτένια με βινεγκρέτ σαφράν που έλιωναν στο στόμα και το bresaola di manzo al caprico e barbabietole που αποτελείται από λεπτοκομμένες φέτες μοσχαρίσιου κρέατος με κατσικίσιο τυρί και παντζάρι.

Αξίζει όμως, πριν συνεχίσουμε με τα κυρίως πιάτα, να αναφερθούμε και στο φρέσκο ψωμί που συνοδευόταν από λάδι παραγωγής του ίδιου του σεφ. Χωρίς υπερβολή, ίσως ήταν ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο παρθένο ελαιόλαδο που δοκίμασα φέτος.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα και συζήτηση με την παρέα συνεχίσαμε με το πρώτο από τα κυρίως πιάτα, που χαρακτηριζόταν από ιδιαίτερη ένταση: το spaghetti, salsiccia, funghi selvatici e tartufo nero από σπιτικά, άψογα βρασμένα σπαγγέτι, ψιλοκομμένο λουκάνικο, άγρια ​​μανιτάρια και από πάνω μπόλικη μαύρη τρούφα. Αυτό το πιάτο είναι από τις πιο αγαπημένες μου επιλογές, αν και δεν χαρακτηρίζεται από περίτεχνη εκτέλεση. Ωστόσο, οι απλές, γνώριμες γεύσεις σε συνδυασμό με τα ποιοτικά υλικά που σερβίρονται διαφορετικά αλλά μοναδικά, πάντα με ενθουσιάζουν. Τα ραβιόλια με οσομπούκο, σαφράν και γκρεμολάδα ήταν το δεύτερο πιάτο με ζυμαρικά που δοκιμάσαμε λίγο πριν καλωσορίσουμε στο τραπέζι μας το εντυπωσιακό γευστικά και αισθητικά, απαλό ψάρι καλκάνι με ελβετικό σέσκουλο, τραγανή πατάτα και νιφάδες μαύρης τρούφας.

Το crescendo του δείπνου μας ήταν το κλείσιμο με τα γλυκά που μας έστειλαν σε άλλο γευστικό επίπεδο και έκλεισαν την μέρα μας όπως έπρεπε, δηλαδή με τις καλύτερες εντυπώσεις. Το τιραμισού, το μιλφέιγ αλλά και το σπέσιαλ κέικ που ετοίμασαν οι σεφ ονόματι torta di rose.

Όπως καταλαβαίνετε, η εμπειρία μας στο εστιατόριο ήταν από τις καλύτερες και πιστεύω πως η επιτυχία του εστιατορίου είναι συλλογικό έργο. Οι σβέλτοι σερβιτόροι, οι σεφ, η καλά ενημερωμένη sommelier αλλά και ο restaurant manager σε συνδυασμό με την ποιότητα των φαγητών και του μενού συνθέτουν την εικόνα ενός ολοκληρωμένου εστιατορίου που αξίζει την προσοχή αλλά και την επίσκεψή σου.