Το κείμενο είναι τμήματα της εκπομπής «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95.

Ευτυχώς ζούμε σε τόπο που προσφέρεται για εκδρομές και βόλτες, έναν τόπο που είναι γεμάτος με εικόνες έτοιμες να μας δημιουργήσουν δυνατά συναισθήματα…Τόπο ευλογημένο…Αυτό, πιστεύω, δίνει αξία και ώθηση στην εκπομπή, δημιουργεί μια δυναμική που φαίνεται ότι σας αρέσει, την απολαμβάνετε, ωραία…

Σήμερα, θα συνεχίσουμε την περιδιάβασή μας στη Λαόνα της Πάφου. Σε προηγούμενη εκπομπή είχαμε έρθει στη Δρούσια, στο ξενοδοχείο Drouseia Heights. Το είχαμε επιλέξει ως βάση για τις εξορμήσεις μας για πολλούς λόγους. Θέλαμε ένα ξενοδοχείο σύγχρονο με όλες τις ανέσεις για να μπορούμε μετά από μια κουραστική μέρα να νιώσουμε καλοδεχούμενοι, δηλαδή να είναι μοντέρνο αλλά να έχει και την κυπριακή φιλοξενία στις προτεραιότητές του.

Θέλαμε πολύ καλό πρόγευμα για να ξεκινάμε τις εξορμήσεις μας γεμάτοι ενέργεια και καλή διάθεση. Ίσως το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι θέλαμε το ξενοδοχείο αυτό μετά από μια μέρα γεμάτη με Κύπρο να μην είναι τέσσερεις τοίχοι και ένα ταβάνι, άντε και μια αυλή. Σημαντικό κριτήριο για μας ήταν και το ότι το ξενοδοχείο όπου θα διανυκτερεύσουμε θα πρέπει να μπορεί να μας προσφέρει εμπειρίες ανάλογες με αυτές που χαιρόμαστε στις διαδρομές μας. Δεν μας αρκεί ένα ξενοδοχείο για να πάμε να ξεκουραστούμε, πρέπει να μπορεί και να μας συγκινήσει με τη φύση του, με τη θέα του, με εικόνες δυνατές. Από προηγούμενες εμπειρίες στην περιοχή ξέραμε το ιδανικό ξενοδοχείο, ήρθαμε στο Drouseia Heights. Εγγυημένη απόλαυση για πολλούς λόγους αλλά κυρίως για τη θέα από την τεράστια βεράντα του και από κάποια από τα δωμάτια. Σήμερα ξυπνήσαμε πρωί-πρωί σε ένα δωμάτιο λουσμένο στο φως του κυπριακού ήλιου, θαυμάσαμε τη θέα του κόλπου της Χρυσοχούς από το μπαλκόνι μας και κατεβήκαμε για πρόγευμα στη βεράντα του ξενοδοχείου.

Εμείς, η παρέα του roadtrip.cy, θα χαρούμε πολλή Κύπρο σήμερα γιατί είμαστε στη βεράντα του ξενοδοχείου Drouseia Heights, στη Δρούσια με την υπέροχη φύση και την υπέροχη θέα. Εδώ, σε αυτό το μαγικό μπαλκόνι πάνω από τη Μεσόγειο, θα χαρούμε πρόγευμα όπως και σε άλλα ξενοδοχεία αλλά με μια σημαντική διαφορά που θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να τη βρίσκουμε σε όλα τα κυπριακά ξενοδοχεία ανεξαρτήτως κατηγορίας. Η ειδοποιός διαφορά στο πρόγευμα του Drouseia Heights είναι η προσθήκη κυπριακού χαρακτήρα. Και είναι εύκολο, απλώς χρειάζεται λίγη επιπλέον φαντασία και προσπάθεια. Χαλούμι και αναρή φρέσκα από τα δυο γαλακτοκομεία του χωριού, τερατσόμελο, έψημα, πιτούλες προσθέτουν μια αυθεντικότητα, μια πίστη στην παράδοσή μας.

(Φωτογραφία: Θέα από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου)

Επιπλέον, δείχνουν στους ξένους, στους επισκέπτες στο νησί μας, ότι έχουμε και γαστριμαργική ιστορία ως τόπος, για την οποία μάλιστα είμαστε περήφανοι. Δεν είμαστε μόνο παραλίες, ήλιος και θάλασσα. Απ’ ό,τι ξέρω, το Υφυπουργείο Τουρισμού τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να δίνει σημασία στην κυπριακή κουζίνα, προσπαθεί να την αναδείξει και μπράβο του.

Άρα, εμείς η παρέα του roadtrip.cy, εδώ στη βεράντα χαιρόμαστε το πρόγευμα με λίγη Κύπρο στο πιάτο μας αλλά χαιρόμαστε και πολλή Κύπρο μπροστά μας. Η θέα από αυτή τη βεράντα είναι πραγματικά θαυμάσια, σχεδόν μαγική. Σκεφτείτε ότι είμαστε σε υψόμετρο περίπου 650 μέτρων και έχουμε θέα μπροστά μας την καταπράσινη πλαγιά που κατεβαίνει προς την Πόλη, καταπράσινη κυρίως με αμπέλια, τη θάλασσα και όλη την ακτογραμμή του κόλπου της Χρυσοχούς. Η μέρα μας ξεκίνησε υπέροχα… Όμως, από τη μια απολαμβάνουμε το πρόγευμα, τη θέα, την ηρεμία του χωριού και της βεράντας, από την άλλη μάς φωνάζει ο δρόμος, θέλουμε να δούμε και άλλη Κύπρο, σήμερα θα πάμε στην Ίνια. Σήμερα, μαζί, η παρέα του roadtrip.cy, θα πάμε σε ένα γραφικότατο χωριό, στη διαδρομή μας θα δούμε σημεία θέας, αμπέλια, περιβόλια, ξωκκλήσια, θα ακούσουμε θρύλους και παραδόσεις, θα δούμε και θα χαρούμε μαζί το νησί μας.

Από την Ίνεια θα θαυμάσουμε τον Ακάμα από τη Γερόνησο μέχρι και τη Λάρα και πιο πέρα ακόμα. Θα μιλήσουμε και λίγο για τη Λάρα αφού είναι χώματα της Ίνειας. Αυτά σε λίγο όμως, γιατί θα ήθελα να ξεκινήσουμε με ένα πείραμα σε ένα πολύ ειδικό δρόμο, κοντά στο ξενοδοχείο μας.

Με δυσκολία ξεκολλάμε από τη βεράντα του ξενοδοχείου Drouseia Heights στη Δρούσια, με την υπέροχη φύση και την υπέροχη θέα. Είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε για το πείραμά μας στον μαγνητικό δρόμο, αλλά με το που πλησιάζω το αυτοκίνητο, πρέπει να τη θαυμάσω εξωτερικά πρώτα, για κάποια λεπτά και μετά, όταν τα καταφέρω και μπω μέσα να αφήσω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί και στο εσωτερικό.

Ο δρόμος αυτός είναι περίπου ένα χιλιόμετρο μόνο αλλά πολύ κατηφορικός και γεμάτος στροφές πολύ κλειστές. Δεν θα οδηγήσουμε γρήγορα φυσικά, γιατί είναι επικίνδυνο, γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσουμε τις ταχύτητες του αυτόματου κιβωτίου ταχυτήτων για φρενάρισμα, θα βάζουμε δηλαδή στο κιβώτιο ταχύτητα πιο χαμηλή απ’ ό,τι συνήθως για να μας φρενάρει η μηχανή, ο διεθνής όρος γι’ αυτό είναι «engine braking». Μπορούμε να το κάνουμε από τον μοχλό ταχυτήτων αλλά είναι πολύ πιο γρήγορο και ασφαλές, αφού δεν θα σηκώνουμε τα χέρια μας από το τιμόνι, να χρησιμοποιούμε αυτούς τους μοχλούς. Παρεμπιπτόντως, αυτό το μικρό, σύντομο κατέβασμα είναι ένα καταπράσινο κομμάτι δρόμου, ούτε ένα χιλιόμετρο που λόγω της μεγάλης κλίσης του είναι πολύ καλό για άσκηση, περπάτημα ή ποδηλασία, εγώ θα το περπατήσω το απόγευμα. Ο δρόμος μάς κατεβάζει από την Δρούσια στον κύριο δρόμο Πέγειας-Πόλης.

Μπαίνουμε αριστερά, προς την Πόλη της Χρυσοχούς δηλαδή, προχωρούμε 50 μέτρα και σταματάμε στην άκρη του δρόμου, με ασφάλεια, πάντα με ασφάλεια… Σταματήσαμε εδώ γιατί αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι έχει μια παράξενη ιδιότητα, πολλοί τον ονομάζουν «μαγνητικό δρόμο» γιατί πολλοί πρόσεξαν ότι αυτό το κομμάτι συμπεριφέρεται περίεργα, επί το κυπριακότερον, «κάμνει πελλάρες».

Ακούτε την εκπομπή «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95. Μια εκπομπή γεμάτη με θετική ενέργεια που θέλει να τη μοιραστεί μαζί σας. Μόλις κατεβήκαμε από τον εσωτερικό δρόμο της Δρούσιας στον κύριο δρόμο Πέγειας-Πόλης. Ένα δρόμο με μια τρελή ιστορία, γι’ αυτό βάλαμε και το τραγούδι με τον τρελό. Η ιστορία λέει ότι ενώ φαίνεται ότι ο δρόμος είναι ανηφορικός, αν αφήσουμε το αυτοκίνητο ελεύθερο, δηλαδή κινητήρας σβηστός, χωρίς ταχύτητα στο κιβώτιο και χειρόφρενο λυμένο, αφού είναι ανήφορος, το αυτοκίνητο θα πρέπει να πάει προς τα πίσω. Εδώ είναι το τρελό, πολλοί έχουν παρατηρήσει ότι το αυτοκίνητο πάει μπροστά, ανεβαίνει δηλαδή μόνο του τον ανήφορο. Το φαινόμενο αυτό έχει παρατηρηθεί πολλές φορές με αποτέλεσμα να γραφτεί και στις εφημερίδες ως είδηση. Η επίσημη απάντηση ήταν ότι ο δρόμος δεν είναι ανηφορικός, είναι κατηφορικός, η κλίση προς τα πάνω είναι καθαρά οπτική απάτη.

Ξέρουμε ότι είμαστε στο σωστό κομμάτι του δρόμου Πέγειας-Πόλης γιατί στα δεξιά μας είναι το «Gravity road dinner», ένα εστιατόριο με όνομα όχι τυχαίο, σε ελεύθερη μετάφραση, «το εστιατόριο του δρόμου της βαρύτητας».

(Φωτογραφία: Η αυλή του Gravity Road Diner)

Ωραία, πάμε στο πείραμα που σας είχα πει προηγουμένως. Το αυτοκίνητο δεν έχει ταχύτητα στο κιβώτιο, ο μοχλός είναι στο νεκρό, neutral δηλαδή, και το χειρόφρενο είναι λυμένο. Το μόνο που την συγκρατεί είναι το πόδι μου στο φρένο. Να σας θυμίσω ότι ο δρόμος μπροστά μας φαίνεται ότι ανηφορίζει, άρα αν, η μάλλον όταν αφήσω το φρένο το αυτοκίνητο πρέπει να πάει πίσω. Σηκώνω σιγά-σιγά το πόδι μου από το φρένο και περιμένω να δω τι θα συμβεί. Στην αρχή τίποτα, περνούν κάποια δευτερόλεπτα και το αυτοκίνητο αρχίζει να κινείται προς τα μπροστά, να ανεβαίνει το ανήφορο δηλαδή. Φρένο, σταματά το αυτοκίνητο και με προσοχή ανοίγω την πόρτα και βγάζω έξω το χέρι μου που κρατά μια μπουκάλα νερό. Ρίχνω λίγο νερό στον δρόμο και παρατηρώ προς τα πού θα πάει το νερό… Και το νερό πάει προς τα πίσω, προς την αντίθετη κατεύθυνση που πάει το αυτοκίνητο.

Ακούτε την εκπομπή «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95. Είμαστε στον «μαγνητικό δρόμο», όπως τον αποκαλούν πολλοί, μόλις κάναμε ένα πείραμα και τα συμπεράσματα δικά σας. Πρέπει πριν προχωρήσουμε να προσθέσω δυο σχόλια.

Το πρώτο, έχουν αναφερθεί παρόμοιες περιπτώσεις σε Ελλάδα, Βραζιλία, Γερμανία και Αμερική. Το δεύτερο, επειδή ο δρόμος έχει αρκετή κίνηση, αν θα το δοκιμάσετε και εσείς, βεβαιωθείτε ότι θα το κάνετε με ασφάλεια, μη ρισκάρετε στους δρόμους. Θα συνεχίσουμε την ημέρα μας με μια επίσκεψη στην Ίνεια που είναι πολύ κοντά και είναι όμορφο και γραφικότατο χωριό.

Επιστρέφουμε στον δρόμο που μας ανεβάζει στη Δρούσια και συνεχίζουμε ευθεία. Περνάμε μπροστά από το κτήριο του Δημοτικού Συμβουλίου Δρούσιας και φτάνουμε στην Ίνεια. Η απόσταση από το κέντρο της Δρούσιας είναι λιγότερη από ένα χιλιόμετρο.

Μόλις μπήκαμε στην Ίνεια. Το χωριό πήρε το όνομά του από την αρχαιοπρεπέστατη λέξη «οίνος» που σημαίνει στα αρχαία Ελληνικά «κρασί». Χτισμένη ανάμεσα στα αμπέλια, η Ίνεια είναι ένα από τα αμπελουργικά χωριά της περιοχής και περιλαμβάνεται στη διαδρομή κρασιού Λαόνα-Ακάμα.

Με την είσοδό μας στο χωριό, μάς εντυπωσιάζει το πόσο πιστό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική έχει παραμείνει το χωριό. Μεγάλο ρόλο έχουν παίξει και οι κάτοικοι αλλά και το Κοινοτικό Συμβούλιο Ίνειας που φρόντισε δεξιά και αριστερά του δρόμου να χτιστούν χαμηλές δόμες, χαμηλοί τοίχοι, τόσο χαρακτηριστικοί της κυπριακής υπαίθρου στα παλιά χρόνια. Όπως και τα πλακόστρωτα δρομάκια. Επειδή οι δόμες και τα πλακόστρωτα είναι χτισμένες με τέχνη και μαστοριά αλλά και με υλικό την άσπρη σκληρή πέτρα της περιοχής, προσθέτουν μια γραφικότητα και θυμίζουν έντονα άλλες εποχές, πιο αγνές, του τόπου μας. Η Ίνεια βγάζει ένα ρομαντισμό αμέσως με την είσοδό μας στο χωριό.

(Φωτογραφία: Tο μπαλκόνι της Ίνειας πάνω από τον Ακάμα.) 

Πολλή πράσινο, πολλές γλάστρες με λουλούδια, η πέτρα, οι ξύλινες πόρτες και παράθυρα αλλά και η καθαριότητα του χωριού το ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο από πολλά χωριά που έχουμε επισκεφθεί.

Μπορούμε να επισκεφθούμε το μουσείο καλαθοπλεκτικής του χωριού. Μικρό, αλλά αξίζει τον κόπο, γιατί θα δούμε καλάθια και τσέστους, αλλά και άλλα αντικείμενα της αγροτικής ζωής που έχουμε ξεχάσει. Όπως τα μικρά πλεκτά στεφάνια που κρεμούσαν οι παλιοί από το ταβάνι για να βάζουν το ψωμί για συντήρηση. Μας διηγείται ένας Ινιώτης που συναντήσαμε τυχαία: Παλιά, επειδή το ψωμί ζυμωνόταν με μαγιά, άντεχε πολλές μέρες χωρίς να χαλάσει. Και επειδή δεν ήταν εύκολο να ζυμώνεις και να φουρνίζεις καθημερινά, οι χωριανοί ζύμωναν και έψηναν ψωμιά, κουλούρια, πίτες και άλλα, μια φορά κάθε δυο βδομάδες, μπορεί και τρεις. Το ψωμί δεν χαλούσε αλλά έπρεπε να το προφυλάξουν από τα διάφορα ζωύφια, οπότε το έβαζαν σε αυτά τα πλεκτά στεφάνια και τα κρεμούσαν ψηλά, από το ταβάνι. Εκεί, είχαν την προμήθεια σε ψωμί για πολλές μέρες. Βλέπουμε και κάτι καλαθάκια μικρά, σε μέγεθος ποτηριού μπίρας περίπου και ρωτάμε σε τι χρησίμευαν τόσο μικρά καλαθάκια. Ο φίλος Ινιώτης εξηγεί ότι εδώ έβαζαν το τυρόπηγμα, για να στραγγίξει και να δημιουργηθεί η αναρή.

Ωραίο το μουσείο καλαθοπλεκτικής αλλά θέλουμε να δούμε κι άλλα ωραία στην Ίνια. Ευχαριστούμε τον ξεναγό μας και μπαίνουμε ξανά στο αυτοκίνητό μας.

Είμαστε στην Ίνεια όπου το Κοινοτικό Συμβούλιο έχει δημιουργήσει στο δυτικό άκρο του χωριού μια μικρή πλατεία. Στην ουσία, ένα σημείο θέας, ένα πανέμορφο μπαλκόνι με την άσπρη πέτρα του χωριού πάνω από τον Δυτικό Ακάμα, πάνω από την πιο παρθένα θάλασσα του νησιού μας. Παρκάρουμε την Alfa Romeo μας στο πλακόστρωτο και περπατάμε 5-6 βήματα για την άκρη, για τη θέα. Το βλέμμα μας κατηφορίζει πάνω σε ομαλούς, ήπιους λόφους… Σε κάποια σημεία, το τοπίο αγριεύει από τους τεράστιους ογκόλιθους που περιγράψαμε σε προηγούμενη εκπομπή.

Άγριοι ογκόλιθοι, τόσο μεγάλοι που αθλητές αναρρίχησης έρχονται εδώ για να τους δαμάσουν. Διάσπαρτοι γύρω από την Ίνεια και τη Δρούσια, προαιώνιοι φρουροί του τοπίου. Οι ήρεμοι λόφοι συνεχίζουν να κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα του Ακάμα. Υπέροχη εικόνα από αυτές που θέλουμε να κρατήσουμε μέσα μας, σαν φυλαχτό. Όμως, το μυαλό ταξιδεύει, φαντάζομαι τη δύση του ήλιου από εδώ. Θυμάστε που σας είπα ότι το απόγευμα θα πάω για περπάτημα στον συγκεκριμένο δρόμο; Μόλις ακυρώθηκε το περπάτημα! Το απόγευμα, από τις 08:00 μέχρι τις 09:00 θα είμαι εδώ, να θαυμάσω τον ήλιο μας να βυθίζεται στη Μεσόγειο, στον Ακάμα μας… Όσοι θέλετε ελάτε μαζί μου, εδώ στο δυτικό μπαλκόνι της Ίνειας…

Η διαδρομή μας θα άξιζε ακόμα και αν ήταν να χαρούμε μόνο αυτή την εικόνα, όμως δεν θα μείνουμε εδώ, θα χαρούμε και άλλα, η περιοχή έχει μια μαγεία, έχει κάτι διαφορετικό. Εκεί, στο βάθος, είναι το εκκλησάκι της Παναγίας του Βλου και πιο κάτω η Λάρα.

Ξανά στο αυτοκίνητό μας, οδηγούμε για 50 μέτρα, όχι περισσότερο και φτάνουμε στους καφενέδες της Ίνειας. Από εδώ, υπάρχει δρόμος στα αριστερά μας που μας παίρνει προς Πιττοκόπο. Σε σχεδόν 3 χιλιόμετρα, πριν φτάσουμε στον Πιττοκόπο, φτάνουμε στο σημείο θέας «Αφορισμός». Το περιγράψαμε ήδη στην εκπομπή της Δρούσιας, δεν θα το επαναλάβουμε. Εδώ, θα δούμε την ταμπέλα που μας δείχνει αριστερά για Λάρα. Κατεβαίνουμε αριστερά, σε ένα χωματόδρομο αρκετά ανώμαλο. Δύσκολος δρόμος όμως, δεν θα τον συνιστούσα σε άπειρους οδηγούς. Κατεβαίνοντας προς Λάρα, θα κάνουμε μια εκτροπή για να δούμε το εκκλησάκι της Παναγίας του Βλου. Μικρό, λιτό και χωρίς καμιά διακόσμηση, η προσωποποίηση του ταπεινού. Υπάρχουν δυο εκδοχές για την προέλευση του ονόματος. Εσείς μπορείτε να διαλέξετε όποιαν θέλετε, εγώ έχω διαλέξει. Η πρώτη εκδοχή λέει ότι πριν πολλά χρόνια πήγε να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας ένας τυφλός. Μόλις ακούμπησε τα χείλη του στο εικόνισμα, αμέσως θεραπεύτηκε (θαύμα-θαύμα!), η εικόνα έγινε θαυματουργή και το εκκλησάκι ονομάστηκε η Παναγία του τυφλού, σε συντομία του Βλου. Η άλλη εκδοχή λέει ότι εδώ υπήρχε παλιά πλούσιο μοναστήρι και δίπλα ένα μικρό χωριό, το Φλούδι, σε συντομία το φλου, επί το κυπριακότερον, το Βλου. Σαρακηνοί πειρατές επιτέθηκαν στο μοναστήρι και στο χωριό για να το λεηλατήσουν και το κατέστρεψαν με μανία. Όταν είδε η Παναγία τι έκαναν οι πειρατές, τούς κυνήγησε. Τους έφτασε την ώρα που άνοιγαν πανιά για να φύγουν. Θυμωμένη όπως ήταν η Παναγία, τούς καταράστηκε και μετέτρεψε τα καράβια τους σε πέτρες, κατ’ ακρίβεια σε καραβόπετρες. Τις καραβόπετρες που βλέπουμε από εδώ, μέσα στη θάλασσα. Ο καπετάνιος τους, τρομοκρατημένος, για να μη χρησιμοποιήσω μια άλλη λέξη, στην προσπάθειά του να διορθώσει το κακό που έγινε, ξόδεψε όσα λεφτά είχε για να χτιστεί το σημερινό εκκλησάκι.

Είμαι ο Άντρος Σκαλιστής και ακούτε την εκπομπή «Roadtrip.cy», στον Σπορ FM 95. Ευχαριστώ για τα μηνύματα και τα καλά σας λόγια. Κατεβαίνουμε από την Ίνεια προς τον Ακάμα, περάσαμε από το εκκλησάκι της Παναγίας του Βλου και τώρα αλλάξαμε κατεύθυνση, πάμε προς τη Λάρα.

Πολύ δύσκολοι δρόμοι, με πολύ χώμα, πάρα πολύ χώμα. Φτάνουμε στον μικρό χώρο παρκαρίσματος που δημιούργησε το Τμήμα Δασών πάνω από τις ξύλινες, πρόχειρες, αλλά που δένουν με το περιβάλλον, εγκαταστάσεις του Τμήματος Αλιείας. Εδώ ξεκουράζονται στη σκιά οι λειτουργοί και οι εθελοντές μετά από μια δύσκολη μέρα δουλειάς και καταγραφής, μέσα στη ζέστη του Αυγούστου, των φωλιών που γέννησαν οι χελώνες της Λάρας. Πραγματικά αξιοθαύμαστο το έργο τους και κάνει την Κύπρο διάσημη για τους σωστούς λόγους. Ή, αν θέλετε, διορθώνουν λίγη από την κακή φήμη που αποκτήσαμε τα τελευταία χρόνια. Και ο χώρος παρκαρίσματος, μη φανταστείτε άσφαλτο ή μπετόν και πολυτέλειες, κι άλλο χώμα.

Παρκάρουμε προσεκτικά και αρχίζουμε την κατάβαση προς την παραλία. Μονοπάτι με πολλά σκαλιά μάς κατεβάζει πρώτα στα ξύλινα υπόστεγα του Τμήματος Αλιείας και στη συνέχεια πάνω στην παραλία. Η παραλία για πολλούς περιβαλλοντικούς λόγους, που περιγράψαμε σε προηγούμενη εκπομπή, δεν είναι οργανωμένη, είναι εντελώς παρθένα, φυσική. Εκτός από παρθένα και φυσική, όμως, είναι και πανέμορφη. Για μένα αυτή είναι η πιο όμορφη παραλία της Ελεύθερης Κύπρου χωρίς ίσως και αμφιβολίες… Σίγουρα υπάρχουν και άλλες ωραίες, τόσο ωραίες, παραλίες στο νησί μας, πολλές κατ’ ακρίβειαν… Όμως, τόσο ωραία αλλά ταυτόχρονα και τόσο απείραχτη, εντελώς φυσική, δεν μπορώ να φανταστώ άλλη.

Είμαστε στην παραλία της Λάρας, κάτω από την Ίνεια. Για μένα, όπως είπαμε και προηγουμένως, αυτή είναι η πιο όμορφη παραλία της Ελεύθερης Κύπρου… Λατρεύω να περπατώ σε αυτή την παραλία, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Την περίοδο επώασης των χελωνών, όμως, το λατρεύω ακόμα παραπάνω. Ξέρετε, το να είσαι εδώ, ντάλα καλοκαίρι, ήλιος, ζέστη, και να περπατάς πάνω-κάτω στην παραλία, μπορεί να μην είναι το πιο έξυπνο πράγμα. Το να περπατάς και να κοιτάζεις τα μεταλλικά προστατευτικά καλύμματα των φωλιών. Να περιμένεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα δεις ένα κεφαλάκι μικρό, σε μέγεθος φασολιού, να ξεπροβάλει από την καυτή άμμο, όμως, είναι εμπειρία. Τα αβγά, συνήθως επωάζονται τη νύχτα για να μπορούν τα χελωνάκια να περπατούν προς τη θάλασσα, στο σκοτάδι, για να μην τα βλέπουν θηρευτές. Αφού απαγορεύεται η παραμονή μετά τη δύση του ήλιου, πρέπει να είναι πολύ τυχερός κάποιος να δει αυτή τη μαγική στιγμή την ημέρα. Εμένα μου έχει τύχει δύο φορές και πραγματικά, ήταν συγκινητικό. Σημειώστε ότι το καλοκαίρι η παραλία είναι διάσπαρτη με φωλιές, από 60 μέχρι και 120 φωλιές. Και η κάθε φωλιά περιέχει περίπου 100 αβγά από όπου θα επωασθούν τα χελωνάκια. Φανταστείτε αυτή την εικόνα. Περπατώ πάνω στην καυτή άμμο και παρατηρώ τις φωλιές.

(Φωτογραφία: O καλοκαίρι η παραλία είναι διάσπαρτη με φωλιές, από 60 μέχρι και 120 φωλιές.)

Περιμένω να δω κάποια κίνηση και ξαφνικά, ένα πτερύγιο ξεπροβάλλει από την άμμο. Πτερύγιο μικροσκοπικό και ένα μικροσκοπικό κεφάλι. Ακόμα ένα πτερύγιο προσπαθεί, σπρώχνει την άμμο και βγαίνει στην επιφάνεια. Βλέπω το χελωνάκι, κατάφερε να βγει από το αβγό, να σκάψει την άμμο και να ανέβει στο φως. Ακόμα ένα, κι άλλο, κι άλλο, όταν ξεκινήσουν βγαίνουν σχεδόν όλα μαζί, 40-50-60, καμιά φορά και περισσότερα. Και είναι αεικίνητα τα λιλιπούτεια χελωνάκια… Μόλις βρεθούν στην επιφάνεια, με αδέξιες, σπασμωδικές αλλά και βιαστικές κινήσεις ολοταχώς για τη θάλασσα. Ξέρουν πού είναι η θάλασσα. Όποια κατεύθυνση και να βλέπουν όταν βγουν στην επιφάνεια, αυτόματα γυρίζουν προς τη θάλασσα και ξεκινούν.

Μαγικό, απίστευτη συγκίνηση αλλά το πιο συγκινητικό είναι όταν τα βλέπεις να πλησιάζουν τη θάλασσα και να μπαίνουν στο νερό. Εκεί, βλέπεις ξεκάθαρα ότι είναι στο στοιχείο τους πλέον. Τέρμα οι βιαστικές, σπασμωδικές κινήσεις. Μόλις μπουν στο νερό, κολυμπούν με χάρη… Είναι συνταρακτικό, βγήκαν από το αβγό πριν 1 λεπτό. Μόλις γεννήθηκαν, ήξεραν ότι έπρεπε να σκαρφαλώσουν προς τα πάνω να ανέβουν στην επιφάνεια της άμμου, μετά για να αποφύγουν τους θηρευτές να τρέξουν με όλη τους τη δύναμη προς τη θάλασσα και προσέξτε, ήξεραν πού είναι η θάλασσα. Και μόλις ακούμπησαν νερό ήξεραν κολύμπι, συγκλονιστικό! Αν αυτό δεν είναι θαύμα, δεν ξέρω τι άλλο είναι. Κυριολεκτικά συγκλονιστική εμπειρία. Σας εύχομαι να έχετε την ευκαιρία να τη ζήσετε.

Έχουμε αρκετό και δύσκολο δρόμο μπροστά μας, γι’ αυτό ξανά στο αυτοκίνητό μας και πάμε. Στον δρόμο, μετά από αυτή τη δύσκολη διαδρομή, σκέφτομαι ξεκούραση στην πισίνα του ξενοδοχείου που χρησιμοποιούμε ως βάση για τις εξορμήσεις μας στη Λαόνα. Ευτυχώς που επιλέξαμε το Drouseia Heights, μας κάλυψε ωραία. Θα ξεκουραστούμε και από τώρα ονειρεύομαι τι θα ακολουθήσει μετά. Πρώτα στην Ίνεια για τη δύση του ήλιου, μετά μαγεία στη Δρούσια.

Νύχτα με φεγγάρι, στο ξενοδοχείο, τραπέζι στη βεράντα, κάτω από ένα ουρανό γεμάτο αστέρια και ένα φεγγάρι μαγικό με θέα τα φώτα στα γύρω χωριά, τα φώτα της Πόλης και τα φώτα στην παραλία από την Πόλη μέχρι τα Νέα Δήμματα. Μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά από τους κήπους του ξενοδοχείου.

Σήμερα, επισκεφθήκαμε ακόμα ένα χωριό στη Λαόνα της Πάφου, την γραφικότατη Ίνεια. Είδαμε μουσεία, εκκλησάκια, σημεία θέας, επισκεφθήκαμε την πιο όμορφη παραλία της Κύπρου, τη Λάρα. Κυρίως, όμως, μαζέψαμε εικόνες, ωραίες εικόνες του τόπου μας για να φυλάξουμε μέσα μας βαθιά.

Ακούστε το τελευταίο roadtrip εδώ.