Το κείμενο είναι τμήματα της εκπομπής «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95.

Το να νιώθουμε ωραία είναι σημαντικό στοιχείο της ζωής μας. Εμείς, στο roadrip.cy, το επιδιώκουμε φανατικά, δυνατά, γιατί ό,τι αξίζει να κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε με πάθος.

Σήμερα, θα συνεχίσουμε το σίριαλ «Κρασοχώρια». Σε προηγούμενες εκπομπές ξεκινήσαμε μια διαδρομή που θα μας έπαιρνε από Οδού, στα χωριά Ορά, Ακαπνού, Βίκλα, Κλωνάρι, Κελλάκι, Αρακαπά, Διερώνα, Καλό Χωριό, Άγιο Μάμα, Καπηλειό, Συκόπετρα. Στο πρώτο επεισόδιο χαρήκαμε την Οδού. Τόσο καλά περάσαμε γύρω και μέσα στο χωριό που δεν καταφέραμε να προχωρήσουμε περισσότερο. Στο δεύτερο συνεχίσαμε από εκεί που μείναμε στο πρώτο επεισόδιο, από την Οδού. Καταφέραμε να περάσουμε από Ορά, Ακαπνού, Βίκλα και Κλωνάρι. Σήμερα θα ξεκινήσουμε από το Κλωνάρι στην ίδια διαδρομή.

Μαζί, η παρέα του roadtrip.cy, στη διαδρομή μας θα δούμε παραδοσιακά χωριά, σημεία θέας, φράγματα, περιβόλια, ξωκκλήσια, θα ακούσουμε θρύλους και παραδόσεις, θα δούμε και θα χαρούμε μαζί πολλή Κύπρο.

Είχαμε περάσει ωραία στα πρώτα δυο μέρη της μέχρι τώρα διαδρομής μας. Είχαμε μείνει λίγο έξω από το Κλωνάρι, 150 μέτρα μετά το κέντρο του χωριού, στον δρόμο για Κελλάκι, γιατί είχαμε πάει να δούμε τον τεράστιο δρυ. Μας είχε εντυπωσιάσει ο 300 χρόνων δρυς, εντυπωσιακό, πραγματικά τεράστιο δέντρο, ο κάμπος ο καταπράσινος, αλλά παραπάνω απολαύσαμε την ησυχία και την γαλήνη του τοπίου.

Ξεκινάμε από εδώ, από ένα χωράφι ακαλλιέργητο, περνάμε μέσα από παλιές ελιές και χαρουπιές, δίπλα μας βάτοι πλούσιοι, υπερφυσικοί θα λέγαμε και φτάνουμε στον δρόμο για τον προορισμό μας, το Κελλάκι. Η δρόμος είναι πολύ σύντομος, διαρκεί 8-9 λεπτά, 4 χιλιόμετρα, μέσα από χαμηλούς λόφους και δέντρα. Ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται η εγκατάλειψη των καλλιεργειών και η ανακατάληψη του χώρου από τη φύση.

Είναι υπέροχη διαδρομή, και μάλιστα με ωραία κατάληξη γιατί από μακριά βλέπουμε στην κορυφή ενός λόφου την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και στα πόδια της εκκλησίας το χωριό. Ωραία εικόνα, καθαρά κυπριακό τοπίο. Πλησιάζοντας την είσοδο στο χωριό μάς καλωσορίζει, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, το μικρό, πετρόκτιστο κοινοτικό πάρκο. Παγκάκια, παιχνίδια για παιδιά, πράσινο. Αυτό που κάνει εντύπωση, όμως, και μας δείχνει πόσο περήφανοι είναι οι κάτοικοι για τον τόπο τους και την παράδοσή τους, είναι ότι έχουν επιλέξει στην είσοδο του χωριού να μας καλωσορίσουν με μια μικρή αλλά ουσιαστική επίδειξη. Έχουν τοποθετήσει στην είσοδο του χωριού μια μικρή συλλογή από πετρώματα της περιοχής και κάποια πιθάρια. Θέλουν να μας πουν από την αρχή της περιδιάβασής μας ποιοι είναι, ποιες οι ρίζες τους και ποια η παράδοσή τους.

(Φωτογραφία: Το χωρίο Κελλάκι από μακριά.)

Φτάσαμε στο Κελλάκι και περνάμε ωραία πριν καν μπούμε μέσα στο χωριό, από την είσοδο. Υπάρχουν δυο εκδοχές για την προέλευση του ονόματος του χωριού. Η πρώτη εκδοχή λέει ότι το χωριό οφείλει το όνομά του σ’ ένα μικρό κελί που σκάφτηκε σ’ ένα βράχο στην περιοχή, από κάποιον ασκητή τον 3ο αιώνα μ.Χ. Όταν έφυγε ο μοναχός, σε άγνωστο χρόνο, άρχισε να κτίζεται η κοινότητα. Μια δεύτερη εκδοχή βασίζεται σε χάρτη της περιόδου της Φραγκοκρατίας, όπου το χωριό αναφέρεται ως Chieglachia στα Λατινικά (τα Κελλάκια), πληθυντικός δηλαδή, άρα αναφορά σε πολλά κελιά, όχι ένα. Η ύπαρξη του πληθυντικού παραπέμπει σε μια πιο ρομαντική εκδοχή. Παραπέμπει στη θρυλική βασίλισσα της Κύπρου, τη Ρήγαινα, το κάστρο της και τα κελιά της. Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως προτιμώ τη δεύτερη εκδοχή, αυτή με τη Ρήγαινα. Γραπτές αναφορές στο χωριό υπάρχουν από την εποχή της Φραγκοκρατίας και επίσης ξέρουμε ότι μετά την διάλυση του τάγματος των Ναϊτών ιπποτών, πέρασε κάτω από το τάγμα των Ιωαννιτών, δηλαδή της Μεγάλης Κομανταρίας.

Είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι το Κελλάκι είναι από τα λίγα χωριά της κυπριακής υπαίθρου που έχουν καταφέρει να νικήσουν την αστυφιλία. Υπέροχο κλίμα, εξαιρετική τοποθεσία αλλά κυρίως αγάπη για τον τόπο τους κράτησαν τους Κελλακιώτες στο χωριό. Περίπου 350 κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την γεωργία. Μήλα, ροδάκινα, αχλάδια, χρυσόμηλα, νεκταρίνια, κεράσια, λαχανικά, αλλά κυρίως οι ντομάτες του, έχουν κάνει το Κελλάκι διάσημο. Πολλοί από τους μόνιμους κατοίκους έχουν τη δουλειά τους στη Λεμεσό, 25 χιλιόμετρα απόσταση και παράλληλα ασχολούνται και με το περιβολάκι ή με τα λαχανικά τους στο χωριό. Πάνω στη ράχη του Ληστόβουνου, όπου στα παλιά χρόνια ενέδρευαν οι ληστές που καταδυνάστευαν τους χωρικούς καθώς περνούσαν από τα βόρεια του χωριού προς τη Λεμεσό, ζει, οικοδομείται  μια σύγχρονη κοινότητα με λαμπρό μέλλον.

Είμαστε στο Κελλάκι και περνάμε υπέροχα, γιατί είναι ωραίο χωριό με ιστορία, γιατί είναι μέσα στο πράσινο, γιατί θέλουμε να δοκιμάσουμε τις φημισμένες ντομάτες, αλλά κυρίως γιατί νιώθουμε την αγάπη των κατοίκων για το χωριό τους. Παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας στον κοινοτικό χώρο παρκαρίσματος για μια βόλτα με τα πόδια στα στενά δρομάκια του χωριού. Βλέπουμε την παλιά στέρνα, παλιά, πέτρινη υδατοδεξαμενή του 1929 και συνεχίζουμε το περπάτημά μας για την κορυφή του λόφου, προς την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Στα στενά δρομάκια χαιρόμαστε κάποια παραδοσιακά σπίτια που έχουν συντηρηθεί σωστά. Φτάνουμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, κτίσμα του 18^ου αιώνα. Η πέτρα η χτισμένη με πραγματική μαστοριά, μας υποδέχεται ήδη από το περιτοίχισμα και τα 15 σκαλοπάτια που μας ανεβάζουν στο προαύλιο. Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ως εκκλησία, όμως, ξεχωρίζει γιατί είναι η μοναδική εκκλησία στο νησί με 10 πέτρινες καμάρες, πέντε σε κάθε πλευρά, αλλά και για το καμπαναριό, το σκαλισμένο παντού, τόσο περίτεχνα, που μοιάζει κατασκευασμένο από δαντέλα. Η εκκλησία βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του χωριού, και από εδώ, περπατώντας κυκλικά στο προαύλιο, μπορούμε να δούμε όλο το χωριό στα πόδια μας, αλλά μπορούμε να δούμε και αρκετά μακριά. Χαιρόμαστε μεγάλο μέρος της νότιας πλευράς της οροσειράς του Τροόδους αλλά και αρκετά από τα γειτονικά χωριά, μέχρι και την μακρινή Εφταγώνια. Φεύγουμε από τον Άγιο Γεώργιο και στη βόλτα μας περνάμε και από την Αγία Μαρίνα που είναι πρόσφατο κτίσμα σε αντικατάσταση της παλιάς εκκλησίας που χτίστηκε το 1744, ανακαινίστηκε το 1845 και στη συνέχεια καταστράφηκε. Δυστυχώς, η νέα εκκλησία δεν έχει διατηρήσει στοιχεία της παλιάς. Συνεχίζουμε το περπάτημά μας και περνάμε έξω από το κλειστό Πολιτιστικό Κέντρο του χωριού. Αν ήταν ανοικτό, θα μπορούσαμε να δούμε τη μόνιμη φωτογραφική έκθεση που παρουσιάζει τον παλιό τρόπο ζωής στο χωριό και πιο ειδικά φωτογραφίες με τους Κελλακιώτες την ώρα της δουλειάς. Το Κελλάκι και οι κάτοικοί του μάς δείχνουν ακόμα μια φορά πόσο αγαπούν τον τόπο τους και πόσο περήφανοι είναι για το χωριό τους και την παράδοσή τους.

Περπατάμε στα στενά δρομάκια του χωριού και αρχίσαμε να επιστρέφουμε προς το αυτοκίνητό μας χωρίς καμιά βιασύνη. Περνάμε ωραία στο Κελλάκι αλλά έχουμε πολλά ακόμα να δούμε εδώ, κοντά στο χωριό, αλλά και στο υπόλοιπο της διαδρομής μας. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε με κατεύθυνση προς το χωριό Σανίδα, δεν θα πάμε εκεί όμως, θα πάμε αλλού, θα δείτε. Η διαδρομή μας είναι μέσα από ένα καταπράσινο και ολοζώντανο δάσος με πεύκα. Ανοιχτά παράθυρα και αναπνέουμε φρέσκο αέρα βουνίσιο, του δάσους. Στον δρόμο μας, περνάμε από το ξωκκλήσι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

(Φωτογραφία: Η εκκλησία το Αρχαγγέλου Μιχαήλ κτίσμα του 12ου αιώνα.) 

Πρόκειται για κτίσμα του 12^ου αιώνα, όπως αποδεικνύεται από μικρά τμήματα  τοιχογραφιών που έχουν διασωθεί. Έχουν τεχνοτροπία παρόμοια με άλλα μεσοβυζαντινά μνημεία όπως για παράδειγμα η Παναγία του Άρακα. Το λυπηρό, πραγματικά λυπηρό, είναι ότι το ξωκκλήσι υπήρχε σε αρκετά καλή κατάσταση μέχρι και τη δεκαετία του 1980. Ήταν σαφές, όμως, ότι χρειαζόταν επειγόντως συντήρηση. Οι κοινοτικές αρχές Κελλακίου προσπαθούσαν από το ’70 να κινήσουν το ενδιαφέρον κάποιου, είτε από κρατικής, είτε από εκκλησιαστικής πλευράς για αποκατάσταση του μνημείου ή τουλάχιστον για συντήρηση.

Το 1992, μετά από κατάρρευση του βορειοδυτικού τμήματος και με την απειλή πλήρους καταστροφής ορατή πλέον, η Μητρόπολη Λεμεσού αποφάσισε την ανακαίνισή του, ενέργεια την οποία διέκοψε το Τμήμα Αρχαιοτήτων προωθώντας την κήρυξή του σε αρχαίο μνημείο και προχωρώντας εκτάκτως το 1993 στη στήριξη των ερειπίων που απέμειναν. Από τότε, έχει αφεθεί πάλι στην τύχη του.

Δίπλα από το μνημείο, έχει χτιστεί το νέο παρεκκλήσι Αρχαγγέλου Μιχαήλ, το οποίο είναι μέσα στον εκδρομικό χώρο «Αρχάγγελος». Ωραίος, οργανωμένος χώρος, μέσα στα πεύκα, θα ήταν ωραίος εδώ ένας καφές. Δεν θα σταματήσουμε, ο καφές μετά, προχωρούμε γιατί ξέρουμε τι θα χαρούμε σε λίγο.

Φύγαμε από το Κελλάκι και συνεχίζουμε στον δρόμο για το χωριό Σανίδα. Πεντακόσια μέτρα μετά τον εκδρομικό χώρο, στα αριστερά μας θα δούμε το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής ή αλλιώς της Παναγίας του Γλωσσά. Λέγεται ότι η Παναγία εδώ είναι θαυματουργή, έχει θεραπεύσει πολύ κόσμο, έχει όμως μια ειδικότητα. Θεραπεύει όποιον έχει προβλήματα στη γλώσσα, κωφάλαλους και ειδικά, παιδιά με προβλήματα ομιλίας.

Στην περιοχή όπου βρίσκεται το μοναστήρι υπήρχε παλιά μικρός ναός που ήταν μέρος ενός παλιού μεσαιωνικού οικισμού. Σε κάποια άγνωστη χρονολογία ο οικισμός ερήμωσε, μοναχοί έκαναν κατάληψη του χώρου, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και σιγά-σιγά μετατράπηκε σε μοναστήρι. Μετά εγκαταλείφθηκε και πάλι μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’20, όταν και τον ανέλαβε η κοινότητα του Κελλακίου. Λειτούργησε ξανά, το 1975, ως γυναικείο μοναστήρι.

Είναι επιβλητικό συγκρότημα κτηρίων με αρκετά νεόκτιστα κτήρια, όπως τα κελιά των μοναχών, το Συνοδικό, τη βιβλιοθήκη, το αγιογραφείο και ένα πωλητήριο.

Παρόλο που το μοναστήρι θα μας κερδίσει με την τοποθεσία του, το πράσινο τοπίο που το περιβάλλει, τη θέα από το προαύλιο αλλά κυρίως τα αισθήματα γαλήνης και ηρεμίας που δημιουργεί, δεν θα το επισκεφθούμε σήμερα γιατί έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα.

Οδηγούμε και απολαμβάνουμε τον δρόμο από Κελλάκι προς Σανίδα. Απολαμβάνουμε ένα δρόμο γεμάτο πεύκα με το υπέροχο άρωμά τους να μας φουσκώνει τους πνεύμονες αλλά και τη διάθεση, κυρίως τη διάθεσή μας. Παράθυρα εντελώς ανοιχτά, και τα τέσσερα, και αναπνέουμε, ρουφάμε μάλλον, Κύπρο.

Εμείς, συνεχίζουμε στον δρόμο για το χωριό Σανίδα, δεν είναι αυτός ο προορισμός μας, όπως ήδη είπαμε. Εμείς, 2,5 χιλιόμετρα μετά το Κελλάκι, 3 λεπτά οδήγημα κανονικά, φτάνουμε σε ένα σημείο όπου μια ταμπέλα μας καθοδηγεί να μπούμε δεξιά για σημείο θέας Σινοά. Ετοιμαστείτε για μεγάλα πράγματα…

Μπαίνουμε δεξιά σε άσφαλτο για 300-400 μέτρα, μετά γίνεται χωματόδρομος, βατός από οποιοδήποτε αυτοκίνητο. Ο δρόμος, σύνολο 800-900 μέτρα, ελικοειδής, μας ανεβάζει στην κορυφή του πιο ψηλού σημείου της περιοχής και όλου του ανατολικού δάσους της Λεμεσού. Ήδη, ανεβαίνοντας, προϊδεάζουμε το μυαλό μας για το τι θα δούμε. Ενώ είμαστε στον χωματόδρομο και έχουμε πολύ πράσινο και άγρια βλάστηση δίπλα μας, κυρίως σιηνιές, σε κάποια σημεία που μπορούμε να δούμε προς τα κάτω, βλέπουμε υπέροχα παράθυρα θέας.

Τα τελευταία μέτρα του δρόμου είναι καλυμμένα με μπετόν, φτάνουμε στην κορυφή και έχουμε μπροστά μας ένα περίπτερο επενδυμένο με την πέτρα της περιοχής. Ωραίο περίπτερο, ταιριάζει στον χώρο, παρκάρουμε και κατεβαίνουμε.

Δίπλα από το περίπτερο μια ταμπέλα του Τμήματος Δασών μάς πληροφορεί ότι είμαστε σε υψόμετρο 790 μέτρων. Περπατάμε 3-4 μέτρα, μπαίνουμε στον καλυμμένο από πάνω, ανοιχτό από όλες τις πλευρές χώρο και ουάου, από εδώ βλέποντας προς τα βόρεια, βλέπουμε καθαρά μεγάλο μέρος της νότιας πλευράς του Τροόδους, ξεχωρίζουμε κάποιες κορυφές.

Βλέπουμε το Κελλάκι από ψηλά, βλέπουμε το δάσος που είδαμε προηγουμένως τον Αρχάγγελο, το μοναστήρι της Παναγίας του Γλωσσά. Υπέροχη θέα, είμαστε τυχεροί που έχουμε τόσο καθαρή ατμόσφαιρα σήμερα, βλέπουμε τις γύρω περιοχές, πιο μακριά και προσπαθούμε να δούμε να ρουφήξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες του νησιού μας. Λίγο προς τα αριστερά ο Αρακαπάς, πάνω από το Κελλάκι η Επταγώνια, η Μελίνη, λίγο πιο δεξιά η Ορά και οι Άγιοι Βαβατσινιάς. Απίστευτη θέα και γυρίζουμε προς τα πίσω, προς τον νότο και πάει και η κάτω σιαγόνα μας προς τον Νότο, μένουμε με το στόμα ανοιχτό.

Πραγματικά μένουμε έκπληκτοι από την εικόνα που έχουμε μπροστά μας. Την εικόνα της θάλασσας του νησιού μας, τις δαντελωτές παραλίες, την πόλη της Λεμεσού, το ακρωτήρι, την αλυκή στο ακρωτήρι, όλα καθαρά, απλωμένα πιάτο μπροστά μας. Μέχρι και τα κρουαζιερόπλοια τα αγκυροβολημένα έξω από τη Λεμεσό βλέπουμε από εδώ. Σήμερα, έχουμε και έναν ήλιο βασιλιά που χρυσίζει τη θάλασσα, στέλνει μια λωρίδα φωτός που έρχεται κατευθείαν πάνω μας, υπογραμμίζει, τονίζει ακόμα παραπάνω την εξαιρετική ομορφιά όλων αυτών που θαυμάζουμε. Περνούμε εκπληκτικά ωραία στο σημείο θέας Σινοά. Αυτή την εικόνα πρέπει να τη φυλάξουμε μέσα μας βαθιά. Είναι από εκείνες τις εικόνες που θέλουμε να κάνουμε δικές μας, που φυλάμε βαθιά μέσα μας. Για να τις φέρνουμε ξανά στην επιφάνεια όταν έχουμε ανάγκη από ζεστά συναισθήματα. Έμεινα εδώ, κολλημένος στη χρυσή λωρίδα από φως, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε, ξανά στο αυτοκίνητό μας και ετοιμαζόμαστε να συνεχίσουμε.

Πάμε πίσω, προς Κελλάκι για 2-3 χιλιόμετρα μέχρι να δούμε την ταμπέλα για Επταγώνια- Αρακαπά. Δέκα και μισό χιλιόμετρα, δώδεκα, δεκατρία λεπτά μέσα σε υπέροχη φύση. Περιβαλλόμαστε από το δάσος Κακομάλλη, πεύκα, τρεμιθιές, ξισταρκές, λατζιές, αλλά και εσπεριδοειδή, πολλά εσπεριδοειδή, ειδικά μανταρίνια.

Πλησιάζοντας το χωριό βλέπουμε ότι ο Αρακαπάς βρίσκεται σε ένα κοίλωμα, σε ένα βαθούλωμα, με ψηλές βουνοπλαγιές στην περιφέρειά του. Στα βόρεια του χωριού, η τοποθεσία Στρογγυλός, στα 665 μέτρα, στα νοτιοδυτικά. Η τοποθεσία Καντάρα στα 634 μέτρα και στα νοτιοανατολικά το υψόμετρο φθάνει τα 553 μέτρα. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, αυτήν του 2011, ο Αρακαπάς έχει 307 κατοίκους.

(Φωτογραφία: Ο Αρακαπάς είναι χωριό της επαρχίας Λεμεσού και ανήκει στη γεωγραφική περιφέρεια της Πιτσιλιάς.)

Αποτελούσε στο παρελθόν ένα από τα χωριά της Μεγάλης Κομανταρίας και οι κάτοικοί του ασχολούνταν με την καλλιέργεια αμπελιών και κατ’ επέκταση κρασιού, ειδικότερα κουμανταρίας, κάτι που ευνοείται από το εύφορο έδαφος και το ήπιο κλίμα της περιοχής. Ο Αρακαπάς στο παρελθόν ήταν ένα από τα πολλά κρασοχώρια της Λεμεσού. Δυστυχώς, όπως σε πολλά άλλα χωριά, και εδώ τα αμπέλια ξεριζώθηκαν μετά από κυβερνητική απόφαση. Χωρίς τη βασική πηγή εισοδήματός τους, σταδιακά, οι κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό τους και τα αμπέλια τους αφήνοντας πίσω τους μεγάλες εκτάσεις ακαλλιέργητης γης. Από τη «σοφή» κυβερνητική απόφαση προέκυψε αστυφιλία, ερήμωση, χάσαμε γνώσεις και τεχνογνωσία για την κατασκευή καλών κρασιών, κινδυνέψαμε να χάσουμε σπάνιες κυπριακές ποικιλίες αμπελιού, καλά κρασιά.

Στην κοινότητα του Αρακαπά ευδοκιμούν πλέον σχεδόν μόνο εσπεριδοειδή, κυρίως όμως μανταρίνια. Τα φημισμένα μανταρίνια του Αρακαπά, ποικιλία γνωστή σαν κυπριακή, η ντόπια.

Προφανώς το δέντρο αυτό έχει προσαρμοστεί τέλεια στο μικρόκλιμα και στο χώμα της περιοχής. Είναι ποικιλία φημισμένη για τα φρούτα της, την πλούσια γεύση και το δυνατό άρωμα αλλά δυστυχώς και τα πολλά κουκούτσια.

Μπαίνουμε στον Αρακαπά περνώντας τη γέφυρα του ποταμού Άμαθου. Μας υποδέχονται τεράστιοι πλάτανοι και οι δύο εκκλησίες της Παναγίας της Ιαματικής, η παλιά και η νέα. Η παλιά Εκκλησία της Παναγίας Ιαματικής βρίσκεται στα δεξιά μας και ήταν μέρος ενός μοναστηριού από το οποίο έχει απομείνει μόνο το σημερινό κτίσμα, το οποίο δεν διατήρησε στοιχεία της αρχικής εκκλησίας. Κάποιοι από τους τοίχους, σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει, κτίστηκαν το 1727 και υπάρχουν τοιχογραφίες του 16^ου αιώνα.

Στα αριστερά μας η καινούργια εκκλησία της Παναγίας της Ιαματικής που χτίστηκε το 1882. Πιο μεγάλη και μεγαλοπρεπής αλλά απόλυτα ταιριαστή με το περιβάλλον. Για να την τελειώσουν δούλευαν οι χωριανοί πολλά χρόνια. Μέσα στην καινούργια εκκλησία υπάρχει εικόνα της Παναγίας που είναι ζωγραφισμένη σε δέρμα ζώου.

Η Παναγία ονομάζεται «Ιαματική» καθώς ιαίνει, γιατρεύει τους πιστούς από τις διάφορες αρρώστιες κυρίως από τις ακατάσχετες αιμορραγίες.

Μιλώντας για εκκλησίες, στον Αρακαπά υπάρχει και ένα μικρό ξωκκλήσι λίγο έξω από το χωριό. Είναι ερειπωμένο αλλά έχει μιαν άλλη χάρη, μια γοητεία.

Στην έξοδό μας από τον Αρακαπά, πηγαίνοντας προς Καλό Χωριό, που τώρα που βλέπω το ρολόι, δεν έχουμε ώρα, πώς περνά η ώρα μαζί σας, στην παρέα μας. Ελπίζω να περνάτε τόσο καλά όσο εμείς εδώ στο στούντιο του Σπορ FM 95, προφανώς δεν θα προλάβουμε να τελειώσουμε ούτε σήμερα τη διαδρομή μας στα κρασοχώρια, δεν πειράζει, θα έχουμε κι άλλη συνέχεια στο σίριάλ μας. Εν πάση περιπτώσει, 2,5 χιλιόμετρα μετά τον Αρακαπά, θα συναντήσουμε τρίτη εκκλησία, ένα μικρό ξωκκλήσι, ερειπωμένο, σε μια υπέροχη τοποθεσία. Θα περάσουμε σχεδόν από δίπλα του, φαίνεται από τον δρόμο, ούτε 100 μέτρα, σίγουρα θα το επισκεφθούμε. Σε ένα χαμηλό λόφο, μια εκκλησία αφιερωμένη στον Τίμιο Σταυρό, που πολύ λίγος κόσμος την ξέρει. Πολλοί περνούν δίπλα από τα ερείπια και δεν το προσέχουν.

Εγώ, όποτε τύχει να περάσω, θα σταματήσω και συνήθως θα χαρώ και ένα καφέ ακουμπισμένος σε ένα μικρό, χαμηλό τοίχο μπροστά από τα χαλάσματα. Είναι ένα καμαροσκέπαστο εκκλησάκι κτισμένο με πέτρα της περιοχής εξολοκλήρου, ακόμα και τα τόξα της οροφής φαίνεται να ήταν κτισμένα με αυτή την πέτρα. Δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία γι’ αυτό το ξωκκλήσι, δεν υπάρχουν αγιογραφίες, απλώς ξέρουμε ότι είναι εδώ από τα Βυζαντινά χρόνια. Σε ανύποπτο χρόνο έχει καταρρεύσει μέρος της οροφής και των τοίχων. Ευτυχώς το Τμήμα Αρχαιοτήτων έχει κάνει κάποιες προσπάθειες συντήρησης, για να μη χειροτερέψει η κατάσταση, με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε σήμερα να είναι το σταμάτημα της φθοράς. Θέλω να πω, βλέπουμε ότι έχει καταρρεύσει το μισό σχεδόν ξωκκλήσι, αλλά κάποιος με πολλή αγάπη και φροντίδα, με πολύ μεράκι, εκεί που το πέσιμο του τοίχου είχε σταματήσει, ήρθε και πρόσθεσε ένα τέλειωμα, ένα στήριγμα, έβαλε ένα φρένο στην καταστροφή. Αυτό το τέλειωμα είναι τόσο αριστοτεχνικά κατασκευασμένο, τόσο τέλεια ενσωματωμένο στο ταλαιπωρημένο κτίσμα, που σου δίνει την εντύπωση ότι έτσι ήταν από την αρχή το ξωκκλήσι. Ότι είχε κατασκευαστεί σαν ανοιχτός ναός, ότι δεν του λείπει κάτι σήμερα. Αντίθετα, δεν έχει χαλάσει τίποτε, το ξωκκλήσι μέσα σε αυτό το τοπίο, μέσα στις μανταρινιές και τις πορτοκαλιές, πάνω στον λόφο που βλέπει σε ένα όμορφο κάμπο, φαίνεται ότι είχε σχεδιαστεί από την αρχή να είναι ανοιχτό. Να δέχεται τη φύση μέσα του, ή μάλλον να είναι μέρος της φύσης, πλήρως ενσωματωμένο στο περιβάλλον.

Εμείς, η παρέα του roadtrip.cy στον Σπορ FM 95, σήμερα ταξιδέψαμε σε ακόμα ένα κομμάτι της διαδρομής των κρασοχωριών, αλλά φαίνεται ότι το σίριαλ «Κρασοχώρια» συνεχίζεται. Δικαίως, όμως, γιατί είναι μεγάλη και ωραία διαδρομή, δεν θέλουμε να τελειώσει γρήγορα.

Το πιο πάνω κείμενο είναι τμήματα της εκπομπής «Roadtrip.cy». Κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 8 μέχρι τις 10 ακούτε την εκπομπή του Άντρου Σκαλιστή «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95.