Το κείμενο είναι τμήματα της εκπομπής «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95.

Πιστεύω ότι σε όλους μας υπάρχει, έντονη, η ανάγκη για ταξίδι στις μέρες μας και το roadtrip.cy προσπαθεί (και σε κάποιο βαθμό τα καταφέρνει) να γεμίσει το κενό αυτό. Περνάμε καλά μαζί και θα συνεχίσουμε να εξερευνούμε διαφορετικές γωνιές της Κύπρου, τονίζουμε το «γωνιές». Θα πηγαίνουμε σε προορισμούς σχεδόν άγνωστους, χωρίς φασαρία και τουρισμό. Θα ζούμε μαζί τη διαδρομή, θα απολαμβάνουμε τα τοπία, τα μονοπάτια της φύσης, τα καφενεία, τις ταβερνούλες και οτιδήποτε άλλο θα προσθέσει κάτι στις ζωές μας.

Όλοι αγαπάμε τα ταξίδια, ταξίδια στην πράξη αλλά και νοερά. Είναι ανθρώπινο να μεγαλώνει η αγάπη μας για ταξίδια. Η αγάπη για κίνηση, είτε ανακαλύπτοντας νέους τόπους είτε επιστρέφοντας στους παλιούς, τους αγαπημένους. Πιστεύω, όμως, ότι η ευεξία ξεκινά από τη στιγμή που αρχίζουμε να οργανώνουμε το ταξίδι. Συχνά, η διαδικασία διοργάνωσης είναι το ίδιο απολαυστική με την εμπειρία. Ή ακόμα, η ανάμνηση του ταξιδιού, ειδικά όταν συνοδεύεται και από ένα ενθύμιο, είναι και απολαυστική και έντονη. Πιθανότατα και πιο απολαυστική από το ταξίδι το ίδιο. Αφορμή για το σημερινό ταξίδι ήταν ένα ενθύμιο, μια πέτρα που αναφέραμε στην προηγούμενη εκπομπή. Είχαμε πάει στον Άγιο Γεώργιο της Πέγειας και αναφέραμε αυτό το ενθύμιο, που σήμερα θα πούμε την ιστορία του.

Σήμερα θα πάμε σε τόπο με άγρια μαγεία, πραγματικά άγρια μαγεία και εδώ πρέπει να σας προειδοποιήσω. Συνήθως μιλάμε για προορισμούς που θα θέλαμε να χαρείτε και εσείς, να επισκεφτείτε και εσείς και να ζήσετε την εμπειρία από πρώτο χέρι. Ο σημερινός προορισμός όμως, δεν είναι προσβάσιμος από κανονικούς δρόμους. Θα οδηγήσουμε σε επικίνδυνους δρόμους, γι’ αυτό, όσοι θα θελήσουν να τον επισκεφτούν θα πρέπει να είναι σίγουροι ότι ξέρουν τι κάνουν. Πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτοκίνητο με πολύ καλή τετρακίνηση, να έχουν, ως οδηγοί, εξαιρετικές ικανότητες στην εκτός δρόμου οδήγηση και τελευταίο, όσοι θα το τολμήσουν, για ασφάλεια, πρέπει να είναι με παρέα, ποτέ μόνοι. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι καλύτερα με παρέα, ειδικά ένας τέτοιος τόπος.

Σήμερα θα μπούμε στον Ακάμα από τη νότια πλευρά του, από τον Άγιο Γεώργιο της Πέγειας. Αν θυμάστε, το είχαμε υποσχεθεί από προηγουμένως. Μπορεί να έχει τους κινδύνους της η διαδρομή, αλλά είναι τόπος μαγικός.

Την προηγούμενη φορά, όταν είχαμε πάει στον Άγιο Γεώργιο της Πέγειας, είχαμε πει ότι, επειδή αποφεύγουμε τα τουριστικά και τουριστικοποιημένα μέρη, δεν θα περιγράψουμε διαδρομή ούτε αυτοκίνητο. Σήμερα ξεκινήσουμε, τη διαδρομή μας από ένα σημείο και μετά, πάλι θα αποφύγουμε το συγκεκριμένο, τουριστικό κομμάτι. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι όλοι ξέρουμε πώς πάμε από την Πάφο στον Κόλπο των Κοραλλίων και από εκεί στον Άγιο Γεώργιο της Πέγειας, να μη σας ζαλίσω και με πολλές οδηγίες.

(Φωτογραφία: Η παραλία Κόλπο των Κοραλλίων)

Είμαστε στον δρόμο για τον Άγιο Γεώργιο, σχεδόν ένα χιλιόμετρο πριν φτάσουμε, στα δεξιά μας υπάρχει μια πάροδος, θα δείτε την πινακίδα του Τμήματος Δασών με την ένδειξη «Ακάμας» Μπαίνουμε δεξιά και είμαστε σε ένα φυσιολογικό, ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Προς το παρόν φυσιολογικό, ασφαλτοστρωμένο δρόμο, περνάμε μέσα από φυτείες με μπανανιές και είναι ωραίο το πράσινό τους. Μετά τις μπανανιές η βλάστηση είναι χαμηλή, αραιή και θαμνώδης. Επιβάλλεται στο περιβάλλον με το σκούρο πράσινο χρώμα του ο χαρακτηριστικός θάμνος του Ακάμα, ο αόρατος. Σε 700-800 μέτρα φτάνουμε σε ένα σημείο όπου είμαστε πολύ κοντά στη θάλασσα και δεξιά μας έχουμε πιο πυκνή βλάστηση, πάλι αόρατους κυρίως αλλά πιο πυκνούς και πεύκα, χαρουπιές, ελιές, μοσφιλιές.

Είναι το δάσος «Μελέτη» που μας καλωσορίζει στον Ακάμα. Εδώ, θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε τους «Σπήλιους του Μελέτη», μια νεκρόπολη στην ουσία, με 11 τάφους. Αποτελείται από αρχαίους τάφους, της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου. Είναι υπόγειοι, εξ ολοκλήρου σκαμμένοι μέσα στον βράχο, με σκαλιά, πάλι σκαμμένα στον βράχο να σε κατεβάζουν στον κυρίως ταφικό χώρο. Δεν είναι εντυπωσιακοί όπως οι τάφοι των Βασιλέων στην Κάτω Πάφο, είναι και λιγότεροι και πιο απλοί. Είναι, όμως, αρκετά μεγάλοι γιατί προφανώς ανήκαν σε άτομα με πλούτο, αλλά και γιατί είναι κυρίως οικογενειακοί τάφοι. Απ’ ό,τι ξέρω, δεν έχουν ανασκαφεί επίσημα ακόμα, οπότε δεν θα τους επισκεφθούμε σήμερα.

Συνεχίζουμε, ο δρόμος κατεβαίνει σε μια κατηφόρα, στην ουσία, στην κοίτη ενός ποταμού. Η άσφαλτος τελειώνει εδώ, ο δρόμος συνεχίζει με επιφάνεια από μπετόν, για εκατό μέτρα και μετά χώμα. Είμαστε στον Απροπόταμο, την πρώτη παραλία με άμμο. Ωραία, μικρή παραλία, το καλοκαίρι είναι οργανωμένη, μαζεύει αρκετό κόσμο. Κυρίως τουρίστες, που έρχονται εδώ γιατί μένουν σε μεγάλα ξενοδοχεία, έχουν περπατήσει τις τουριστικές περιοχές που εξάλλου είναι οι ίδιες παντού, σε όλο τον κόσμο και ψάχνουν να βρουν κάτι διαφορετικό, κάτι που να μην υπάρχει αλλού, ψάχνουν να βρουν τον χαρακτήρα του τόπου μας, την προσωπικότητα του νησιού μας ή ψάχνουν την εμπειρία.

Έρχονται με αυτοκίνητα 4Χ4, με τις τετράτροχες μηχανές, τις γουρούνες, όπως τις αποκαλούμε και ψάχνουν για αγνή φύση. Γιατί αυτό θα έχουμε από εδώ και μπρος μέσα στον Ακάμα, αγνή φύση και πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ξένοι δεν έρχονται στην Κύπρο για να δουν αυτά που έχουν και στον τόπο τους ή οπουδήποτε αλλού. Έρχονται για τη διαφορετικότητα, για την εμπειρία, για την άγρια φύση του τόπου μας. Αυτό πρέπει να εκτιμήσουμε κι εμείς οι Κύπριοι και αυτό πρέπει να προστατέψουμε. Δεν θα σταματήσουμε εδώ γιατί έχουμε ακόμα πολλά να δούμε. Συνεχίζουμε στον χωμάτινο πλέον δρόμο που θα είναι και ανώμαλος και δύσκολος σε αρκετά σημεία. Δεν μας ανησυχεί ο ανώμαλος ή επικίνδυνος δρόμος γιατί έχουμε την εξασφάλιση του 4Χ4.

Θα πάμε στο μονοπάτι της φύσης, στο Φαράγγι του Άβακα. Φεύγουμε από τον Ασπροπόταμο και συνεχίζουμε στον χωματόδρομο για κανένα χιλιόμετρο. Είμαστε πλέον πολύ κοντά στη θάλασσα και εκεί που αρχίζει η παραλία με άμμο, η Τοξεύτρα δηλαδή, βρίσκουμε πινακίδα που μας καθοδηγεί δεξιά για το μονοπάτι. Προχωρούμε για ακόμα 900 μέτρα περίπου, μέχρι να φτάσουμε στον χώρο στάθμευσης. Για να βρούμε την είσοδο του φαραγγιού πρέπει να την ψάξουμε λίγο. Θα την εντοπίσουμε μέσα από καταπράσινα περιβόλια εσπεριδοειδών που μας προϊδεάζουν για το τι ακολουθεί.

(Φωτογραφία: To εντυπωσιακό φαράγγι έχει ενταχθεί στο δίκτυο NATURA 2000.)

Το μονοπάτι «Φαράγγι του Άβακα» βρίσκεται στο ομώνυμο φαράγγι, μέσα στο δάσος της Πέγειας, ενώ το τέρμα της διαδρομής βρίσκεται μέσα στο φαράγγι. Ακολουθεί προς τα πάνω την πορεία του ποταμού Αυγά. Το θαύμα αυτό της φύσης άρχισε να δημιουργείται πριν εκατομμύρια χρόνια, όταν άρχισε η ανάδυση του νησιού από τη θάλασσα. Θεωρείται το πιο εντυπωσιακό φαράγγι της Κύπρου και έχει ενταχθεί στο δίκτυο NATURA 2000.

Στην αρχή το μονοπάτι ακολουθεί ένα χωματόδρομο μέσα από μια ανοιχτή κοιλάδα, η κοιλάδα σιγά-σιγά κλείνει, σφίγγει γύρω μας και φτάνουμε στο φαράγγι. Με το που φτάνουμε στο πολύ στενό κομμάτι, στο φαράγγι δηλαδή, μένουμε άφωνοι. Η φύση πήρε τον χρόνο της για να το φτιάξει αλλά έφτιαξε ένα μαγευτικό τοπίο, ένα αριστούργημα, που κανένας γλύπτης δεν θα μπορούσε να φτιάξει ένα τόσο φυσικό γλυπτό από ασβεστόλιθο. Άσπροι, σμιλεμένοι από το νερό τοίχοι, τοίχοι σαν γλυπτά, με απίστευτα οργανικά σχήματα με ύψος γύρω στα 30 μέτρα, σε κάποια σημεία, ακόμα πιο ψηλά. Στενά, απότομα σκαλισμένα τοιχώματα, βράχοι να κρέμονται από πάνω σαν να αιωρούνται. Και είμαστε μέσα στο ρέμα, τα πόδια μας στο ζωογόνο νερό που τρέχει όλες τις εποχές του χρόνου, τώρα ακόμα πιο ζωντανό. Μοσφιλιές, αγριοσυκιές, βαλανιδιές, θάμνοι, φτέρες, λουλούδια, πολλά λουλούδια, έχουν βλαστήσει στα πιο απίστευτα σημεία. Μέσα στο νερό, δίπλα μας, πάνω από τα κεφάλια μας μέσα στους βράχους, ένας υπέροχος, ειδυλλιακός τόπος, με καπάκι την ησυχία, αφού δεν ακούγεται τίποτε, η απόλυτη γαλήνη, που ηρεμεί την ψυχή.

Η γαλήνη του τόπου βάφτισε και το φαράγγι, του έδωσε το όνομα «Αβακής», που στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει άλαλος, άφωνος. Όταν λέμε «αβακής τοποθεσία», εννοούμε την τοποθεσία με απόλυτη ησυχία. Πού και πού μπορεί να ακούσουμε κανένα τιτίβισμα γιατί πουλιά υπάρχουν πολλά. Μπορεί να ακούσουμε και κανένα κατσίκι να βελάζει, σε κάποια σημεία τα βλέπουμε ψηλά πάνω στις πέτρες. Κάπου ακούμε και το νερό στο ρυάκι. Αλλά είναι όλοι ήχοι φυσικοί, ήχοι αγαπημένοι. Το περπάτημα μέσα στη φύση, μέσα στο φαράγγι, είναι απολαυστικό γιατί ο τόπος χαρακτηρίζεται από την πυκνή βλάστηση κι ένα ιδιαίτερα γοητευτικό, σκιερό και δροσερό περιβάλλον. Ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες θα ταλαιπωρηθεί από τη ζέστη κάποιος που θα έρθει εδώ, το φαράγγι όμως θα τον δροσίσει.

(Φωτογραφία:Το μονοπάτι της φύσης έχει μήκος 1,5 χιλιόμετρο και τελειώνει.)

Το μονοπάτι της φύσης έχει μήκος 1,5 χιλιόμετρο και τελειώνει. Μέχρι εδώ μπορούν να έρθουν και οικογένειες με παιδιά και μετά επιστροφή. Οι πιο τολμηροί μπορούν να συνεχίσουν, αλλά πρέπει να είναι προσεκτικοί γιατί υπάρχουν αρκετά φυσικά εμπόδια που χρειάζονται καλή φυσική κατάσταση, επιδεξιότητα και προσοχή. Η υπέροχη αυτή, επιπλέον διαδρομή, καταλήγει μέσα στα αμπέλια του χωριού Πάνω Αρόδες. Άλλη εξαιρετική τοποθεσία για διαδρομή με το roadtrip.cy. Ο Κάθηκας, οι Πάνω και Κάτω Αρόδες, η Κρήτου Τέρρα, η Ίνια, η Δρούσια, υπέροχα χωριά, που είναι μέσα στα σχέδιά μας, οπωσδήποτε θα τα επισκεφτούμε.

Ακόμα ένας λόγος που πρέπει να είμαστε προσεκτικοί εδώ είναι ότι τον χειμώνα, ο ποταμός Αυγάς, ο ποταμός που διασχίζει το φαράγγι, μπορεί να γίνει ορμητικός και επικίνδυνος. Εδώ να πούμε ότι το όνομα «Αυγάς», κατ’ ακρίβεια στα Κυπριακά είναι Αυκάς, προέρχεται από το ότι στο φαράγγι τα παλιά χρόνια γεννούσαν τα αβγά τους πολλά πουλιά, κυρίως άγρια περιστέρια και φάσσες.

Παλιά, σε άλλες εποχές, που οι άνθρωποι είχαμε παραπάνω επικοινωνία με τη φύση, υπήρχε περισσότερη ισορροπία, γιατί ξέραμε ότι χρειαζόμασταν τη φύση περισσότερο εμείς, παρά η φύση εμάς. Οι νεαροί της περιοχής μάζευαν αβγά. Όποιος προλάβαινε μάζευε τα περισσότερα. Οπότε η φράση-κλειδί ήταν «Πάμε στ’ αυκά», έτσι έμεινε το όνομα στον ποταμό, «Ο Αυκάς».

Να πούμε, ή μάλλον να τονίσουμε ότι στο παρελθόν, το μάζεμα των αβγών το υπαγόρευε η ανάγκη, δεν ήταν σπορ. Αυτά στο παρελθόν, όμως, σήμερα από το μάζεψε-μάζεψε, δεν υπάρχουν αβγά πλέον. Πρέπει να τονίσουμε ακριβώς ότι η επίσκεψη στο φαράγγι απαιτεί και την ανάλογη προσοχή και σεβασμό. Η ισορροπία της φύσης στο φαράγγι, όπως και οπουδήποτε αλλού εξάλλου, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη, γι' αυτό και απαγορεύεται το κόψιμο θάμνων και λουλουδιών και η πρόκληση έντονων θορύβων και ενόχλησης. Φυσικά, δεν χρειάζεται να πούμε ότι δεν αφήνουμε οτιδήποτε ξένο, δεν αφήνουμε σκουπίδια στην περιοχή.

Φεύγουμε από το φαράγγι του Άβακα και περνάμε από το εστιατόριο «Βικλάρι». Είναι κλειστό τώρα αλλά να αναφέρουμε την εξαιρετική σχάρα του, τη σκιά κάτω από την κληματαριά το καλοκαίρι και τη θέα από τη βεράντα του, όλο τον χρόνο. Μέχρι και η Γερόνησος φαίνεται από εδώ. Και η δύση του ήλιου από εδώ είναι εξαιρετική.

(Φωτογραφία: Φωτογραφία αρχείου από το εστιατόριο Βικλάρι.)

Συνεχίζουμε και σε λίγα μέτρα είμαστε στον δρόμο όπου αριστερά μας έχουμε την παραλία της Τοξεύτρας και δεξιά μας μεγάλους βράχους γεμάτους με σπηλιές. Η παραλία της Τοξεύτρας είναι ένας μεγάλος ανοιχτός κόλπος, μια υπέροχη παραλία, που είναι σχεδόν πάντα με κύματα από άγρια μέχρι και πολύ άγρια. Σπάνια τυχαίνει να είναι ήρεμη η θάλασσα σε αυτή την παραλία. Την έχω πετύχει όμως, μια φορά, χωρίς κύματα και είναι υπέροχη.

Προς το τέλος της παραλίας, εκεί που αρχίζει να ανηφορίζει ελαφρά ο δρόμος και ανεβαίνει πάνω από τους βράχους, είναι μια μικρή εγκοπή, ένας πολύ μικρός κόλπος, 3-4 μέτρα πλάτος μεταξύ δυο χαμηλών βράχων. Με φίλους, καλοκαιράκι, χρυσή, χοντρή άμμος, που δεν κολλά πάνω σου, πεντακάθαρα, κρυστάλλινα νερά. Εκεί, σε αυτή την εσοχή, σταματήσαμε για το τοπίο.

Ανακάλυψα ότι εκεί που έσπαζε το κύμα είχαν μαζευτεί μικρά στρογγυλά κοχυλάκια, άδεια κελύφη αλλά ήταν πανέμορφα, όλα στο ίδιο μέγεθος, σε διαφορετικές αποχρώσεις του ίδιου χρώματος, εκατοντάδες, δεν ήθελα να φύγω. Δεν έφυγα, έμεινα μέχρι τη δύση του ήλιου και απόλαυσα ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα πάνω στη θάλασσα. Η πέτρα-ενθύμιο που είχαμε αναφέρει στην αρχή είναι από εδώ από αυτή την παραλία και θυμίζει αυτή ακριβώς την εμπειρία.

Φεύγουμε από την Τοξεύτρα και προχωρούμε σε ένα χωματόδρομο γεμάτο ανωμαλίες και αρκετά δύσκολο. Θα πάμε στη Λάρα, ίσως την πιο όμορφη παραλία της ελεύθερης Κύπρου. Από εδώ, από την Τοξεύτρα, η απόσταση είναι σχεδόν 5 χιλιόμετρα, επειδή πηγαίνουμε σιγά, 25 με 30 λεπτά. Εμείς δεν θα πάμε κατευθείαν στη Λάρα. Στα τέσσερα χιλιόμετρα θα πάμε αριστερά για να περάσουμε από μια πανέμορφη παραλία, το Αργάκι της Κασκιάς. Πριν μπούμε αριστερά, στον δρόμο που είμαστε ακόμα, κάποιος έβαλε μια παραπλανητική πινακίδα που κατευθύνει προς εστιατόριο Λάρα, δεν είναι εδώ η Λάρα και στην Λάρα δεν υπάρχει εστιατόριο.

Όπως είπαμε, μπαίνουμε αριστερά και προχωρούμε μέχρι να πλησιάσουμε την παραλία. Σχεδόν δεν υπάρχει δρόμος και το αυτοκίνητό μας δεν πτοείται ούτε από τις πέτρες ούτε από τις βαθιές λακκούβες. Εδώ, όταν βρέχει, το νερό κατεβαίνει ορμητικό από το Αργάκι, παρασέρνει το χώμα και δημιουργεί αυτές τις βαθιές λακκούβες, τα νεροφαήματα θα λέγαμε στα Κυπριακά. Κοντά στην παραλία είναι πιο ομαλό το έδαφος αλλά το σωστό, ή αν θέλετε το νομικά σωστό, είναι, με το αυτοκίνητο, να μένουμε πάντα 20 μέτρα απόσταση από την παραλία, και αυτό, το τηρούμε. Η παραλία στα αριστερά μας είναι πραγματικά υπέροχη, ψιλή, ξανθή άμμος και το καλοκαίρι επειδή είναι κόλπος, ωραία, καθαρά, ήσυχα νερά. Και εδώ γεννούν οι χελώνες Caretta-Caretta, αλλά και οι χελώνες Μύδας όπως και στη Λάρα. Πρέπει να προσέχουμε τι κάνουμε στην παραλία, γι’ αυτό κρατάμε την απόσταση των 20 μέτρων από το νερό οδηγώντας. Στο τέρμα της παραλίας είναι ακόμα πιο ωραία γιατί εκεί θα δούμε πάνω στην παραλία τους υπέροχους άσπρους βράχους που είδαμε και αλλού.

Συνεχίζουμε στον δύσκολο δρόμο, μέχρι εκεί που ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει πάνω στον βράχο. Αυτό είναι πραγματικά δύσκολο κομμάτι, φανταστείτε ότι εδώ δυσκολεύεται το αυτοκίνητό μας. Απότομη κλίση, σκαρφάλωμα στην ουσία, βράχοι γυμνοί, χωρίς χώμα και άγριοι, όλο ανωμαλίες και σκαλιάσματα. Θέλουμε να ανέβουμε πάνω, γιατί θα βρεθούμε σε ένα επίπεδο βράχο 6 μέτρα περίπου πάνω από τη θάλασσα, περιτριγυρισμένοι από τους αόρατους του Ακάμα, αλλά κυρίως γιατί από εδώ έχουμε εξαιρετική θέα. Μόλις ανεβούμε, παρκάρουμε το αυτοκίνητο στην άκρη του «δρόμου» και περπατάμε σε ένα στενό μονοπάτι μέχρι την άκρη του βράχου. Υπέροχη θέα και κάτω και μπροστά μας.

Μπροστά μας, έχουμε απρόσκοπτη θέα μέχρι τη Γερόνησο, τον αρχαίο, Ιερό βράχο, το ψαρολίμανο του Αγίου Γεωργίου, αριστερά η παραλία της Τοξεύτρας, πιο αριστερά η παραλία στο Αργάκι της Κασκιάς. Κάτω, 6 μέτρα πιο κάτω, πιάτο, η θάλασσα του Ακάμα τελειώνει πάνω σε άγριους βράχους.

Ξανά στο αυτοκίνητο στον δύσκολο χωματόδρομο πάνω στον βράχο για ακόμα 800-900 μέτρα και εκεί που ο δρόμος έχει ολοκληρώσει σχεδόν ένα ημικύκλιο, με αποτέλεσμα τώρα να βλέπουμε προς τα ανατολικά, σταματάμε ξανά στην άκρη του δρόμου και περπατάμε μέχρι την άκρη του βράχου. Βλέπουμε προς τον βορρά τώρα, μπροστά μας πιάτο, η Λάρα, η χρυσαφένια Λάρα, εξαιρετική αλλά και πολύ σημαντική παραλία.

Μαγικό το θέαμα, ανυπομονούμε να περπατήσουμε στην παραλία, πάνω στην άμμο την ξανθή, όπως είπε και ο ποιητής. Ξανά στο αυτοκίνητό μας και συνεχίζουμε στον πολύ ανώμαλο χωματόδρομο, μέχρι να φτάσουμε στον οργανωμένο χώρο για παρκάρισμα. Παρκάρουμε προσεκτικά και αρχίζουμε την κατάβαση προς την παραλία. Μονοπάτι με πολλά σκαλιά μάς κατεβάζει πρώτα στα ξύλινα υπόστεγα του Τμήματος Αλιείας και στη συνέχεια πάνω στην παραλία. Η παραλία δεν είναι οργανωμένη, είναι εντελώς παρθένα, φυσική.

Εκτός από την παρθένα φύση, είναι και πανέμορφη. Το είχα πει και προηγουμένως, για μένα η πιο όμορφη παραλία της Ελεύθερης Κύπρου. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες ωραίες, τόσο ωραίες, παραλίες στο νησί μας, πολλές κατ’ ακρίβεια. Όμως, τόσο ωραία αλλά ταυτόχρονα και τόσο απείραχτη, εντελώς φυσική, δεν μπορώ να φανταστώ άλλη.

Λατρεύω να περπατώ σε αυτή την παραλία, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Την περίοδο επώασης, όμως, το λατρεύω ακόμα παραπάνω. Ξέρετε, το να είσαι εδώ, ντάλα καλοκαίρι, ήλιος, ζέστη, και να περπατάς πάνω-κάτω στην παραλία, μπορεί να μην είναι το πιο έξυπνο πράγμα. Το να περπατάς και να κοιτάζεις τα μεταλλικά προστατευτικά καλύμματα των φωλιών, να περιμένεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα δεις ένα κεφαλάκι μικρό, σε μέγεθος φασολιού, να ξεπροβάλει από την καυτή άμμο, όμως, είναι εμπειρία.

Τα αβγά συνήθως επωάζονται νύχτα για να μπορούν τα χελωνάκια να περπατούν προς τη θάλασσα, στο σκοτάδι, για να μην τα βλέπουν θηρευτές. Αφού απαγορεύεται η παραμονή μετά τη δύση του ήλιου, πρέπει να είναι πολύ τυχερός κάποιος να δει αυτή την μαγική στιγμή την ημέρα. Εμένα μου έχει τύχει δύο φορές και πραγματικά ήταν συγκινητικό. Σημειώστε ότι το καλοκαίρι η παραλία είναι διάσπαρτη με φωλιές, από 60 μέχρι και 120 φωλιές.

(Φωτογραφία: Η παραλία της Λάρας είναι παγκοσμίως γνωστός τόπος ωοτοκίας για την Πράσινη Χελώνα και την Καρέττα)

Φανταστείτε, περπατώ πάνω στην καυτή άμμο και παρατηρώ τις φωλιές, περιμένω να δω κάποια κίνηση και ξαφνικά, ένα πτερύγιο ξεπροβάλλει από την άμμο. Πτερύγιο μικροσκοπικό, ένα μικροσκοπικό κεφάλι και ακόμα ένα πτερύγιο προσπαθεί, σπρώχνει την άμμο και βγαίνει στην επιφάνεια. Βλέπω το χελωνάκι, κατάφερε να βγει από το αβγό, να σκάψει την άμμο και να ανέβει στο φως. Ακόμα ένα, κι άλλο, κι άλλο, όταν ξεκινήσουν, βγαίνουν σχεδόν όλα μαζί, 40-50-60, καμιά φορά και περισσότερα. Και είναι αεικίνητα τα λιλιπούτεια χελωνάκια. Μόλις βρεθούν στην επιφάνεια, με αδέξιες, σπασμωδικές αλλά και βιαστικές κινήσεις ολοταχώς για τη θάλασσα. Ξέρουν πού είναι η θάλασσα, σε όποια κατεύθυνση και να βλέπουν όταν βγουν στην επιφάνεια, αυτόματα γυρίζουν προς τη θάλασσα και ξεκινούν. Μαγικό, απίστευτη συγκίνηση, αλλά το πιο συγκινητικό είναι όταν τα βλέπεις να πλησιάζουν τη θάλασσα και να μπαίνουν στο νερό. Εκεί, βλέπεις ξεκάθαρα ότι είναι στο στοιχείο τους πλέον, τέρμα οι βιαστικές, σπασμωδικές κινήσεις. Μόλις μπουν στο νερό, κολυμπούν με χάρη, είναι συνταρακτικό, βγήκαν από το αβγό πριν 1 λεπτό. Μόλις γεννήθηκαν, ήξεραν ότι έπρεπε να σκαρφαλώσουν προς τα πάνω, να ανέβουν στην επιφάνεια της άμμου, μετά για να αποφύγουν τους θηρευτές να τρέξουν με όλη τους τη δύναμη προς τη θάλασσα και προσέξτε, ήξεραν πού είναι η θάλασσα. Και μόλις ακούμπησαν νερό ήξεραν κολύμπι, συγκλονιστικό. Αν αυτό δεν είναι θαύμα, δεν ξέρω τι άλλο είναι. Κυριολεκτικά συγκλονιστική εμπειρία. Σας εύχομαι να έχετε την ευκαιρία να τη ζήσετε…

Σήμερα συγκινηθήκαμε στην παραλία της Λάρας. Μια παραλία σχεδόν ιερή που χρειάζεται τη φροντίδα μας για να μείνει όπως είναι, απείραχτη και αμόλυντη. Για να την προσέξουμε, πρέπει να μην πάμε εκεί με ομπρέλες και κρεβατάκια! Να μη χρησιμοποιούμε φουσκωτό ή οποιοδήποτε σκάφος μέσα στη θάλασσα! Να μην ψαρεύουμε! Να μην ανάβουμε φωτιά! Να μη διανυκτερεύουμε! 

Να μην ενοχλούμε τις χελώνες ή τις φωλιές τους! Πολλά «μη», πολλά αρνητικά, ένα μόνο θετικό χρειάζεται, πολύ απλά να αγαπάμε τον τόπο μας, τον πολύτιμο τόπο μας!