Tου Ανδρέα Μαλάη

Τι είναι εν τέλει η οικογένεια; Η ίδια στέγη, το φαγητό – που πρωταγωνιστεί στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας με μια ηδονική σχεδόν προκλητική αυθάδεια – η αγάπη, οι αγκαλιές, η φυγόκεντρος δύναμη της προδοσίας. Οι επιλογές. Μάθημα ζωής από έναν αγαπημένο σκηνοθέτη, μετρ του είδους στο κοινωνικό, οικογενειακό δράμα: αργό, σταθερό, κορυφούμενο, ένα πραγματικό πυροτέχνημα που με την καταληκτική σκηνή απογειώνεται αιφνίδια και μας συναρπάζει. Θα σηκωθείτε από το κάθισμα μαζί της. Αφεθείτε!

Με ένα σενάριο που δοκιμάζει τις συμβάσεις της κοινωνικής νόρμας και μια «χαμηλών πτήσεων» σκηνοθεσία, ο Hirokazu Koreeda μάς χαρίζει ένα σπαραξικάρδιο κινηματογραφικό «πείραμα» που μας αιφνιδιάζει αθόρυβα και υπαινικτικά, με έναν σχεδόν εύθραυστο και δυσβάσταχτο λυρισμό που καθηλώνει για τις μικρές λεπτομέρειες, για τα βλέμματα, τις χειρονομίες και την αγάπη του.

Ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων, που έχει ως μόνιμο εισόδημα τον πενιχρό μισθό από επαγγέλματα μερικής απασχόλησης, στρέφεται στις μικροκλοπές από καταστήματα για να αντιμετωπίσει τις βασικές του ανάγκες. Σε αυτή τη συνήθεια δεν είναι ωστόσο μόνοι τους, αφού η γιαγιά και το μικρό παιδί της οικογένειας είναι εκπαιδευμένοι να πράττουν ακριβώς το ίδιο. Αυτή η περίεργη ρουτίνα θα αλλάξει, όμως, όταν στη ζωή τους θα μπει ένα κακοποιημένο κορίτσι, το οποίο από συμπόνια και ενδιαφέρον θα θελήσουν να βοηθήσουν. Η Γιούρι, λοιπόν, το κορίτσι που μαζεύουν από το σπίτι του για να το βοηθήσουν, θα αποτελέσει το ιδανικότερο όχημα που μας ταξιδεύει στα άδυτα μιας πολύ ασυνήθιστης οικογένειας και ξεμπλέκει τον μίτο που θα μας οδηγήσει εν τέλει στη λύση του δράματος.

Πλούσιο – όχι φορτωμένο – με θεματικές που «ενοχλούν», με διλήμματα που θα μπορούσαν υπό άλλες περιστάσεις να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για μια και μόνη ταινία, το σενάριο του Koreeda ενορχηστρώνει άρτια τις πολλαπλές πτυχές μιας τόσο διαφορετικής οικογένειας (κακοποίηση, κλοπές, εργασιακή ηθική, πορνεία, ψέματα, προδοσία) και αγγίζει το κάθε θέμα με ευαισθησία και τρυφερότητα, χαρίζει στο καθένα από αυτά τη δική του ιδιαίτερη κατάληξη, δίχως να ρίχνει τίτλους τέλους –σχεδόν- σε κανένα από αυτά!

«Κανονικά δεν επιλέγουμε τους γονείς μας. Κι όμως, ο δεσμός θα ήταν ισχυρότερος εάν τους επιλέγαμε». Kοινωνική προπαγάνδα, λαϊκιστικό τρικ, ατάκα εφηβίζουσας επαναστατικής μανίας; Τίποτα από όλα αυτά! Η αλήθεια μιας οικογένειας που επιλέγει και επιλέγεται. Καλή θέαση!