Πάντα με γοήτευαν τα στέκια που είναι μόνα τους στη μέση του πουθενά. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα εκτιμούσα λίγο περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.

Ίσως είναι αυτό το συναίσθημα που κατακλύζει τους πρωταγωνιστές στα road movies, οι οποίοι ενώ ταξιδεύουν για ώρες βλέποντας μόνο πεδιάδες και άγρια τοπία, ξαφνικά εμφανίζεται απέναντί τους ένα diner, και φαντάζει σαν όαση στη Σαχάρα. Το εκτιμάς ή δεν το εκτιμάς;

Και παρόλο που στην Κύπρο ούτε μεγάλες αποστάσεις υπάρχουν ούτε τοπία αντίστοιχα με αυτά στις ταινίες του Wim Wenders, εντούτοις κάθε φορά που συναντώ ένα εστιατόριο, ένα café, ακόμα και ένα καραβάνι, το οποίο είναι τοποθετημένο… στο απόλυτο τίποτα, δεν μπορώ να αντισταθώ. Σαν προσκυνητής που βρέθηκε ξαφνικά απέναντι σε ένα ξεχασμένο ξωκλήσι, κάνω μια στάση για «προσκύνημα», αφού πραγματικά λατρεύω αυτή τη συνήθεια, σε όποιο σημείο του νησιού κι αν βρίσκομαι!

Το τελευταίο μου «προσκύνημα» λοιπόν το έκανα κοντά στους Εργάτες, στον κύριο δρόμο Λευκωσίας-Παλαιχωρίου, μόλις δεκαπέντε λεπτά μακριά από το σπίτι μου. Ένα μικρό απάχικο ταβερνάκι, με το όνομα Τα Σόζουμα, ήταν η πιο πρόσφατη ευχάριστη έκπληξη που είχα.

Λίγα τραπέζια στην αυλή (δίπλα στον δρόμο), σχετικά λίγες επιλογές στο μενού (το λέω για καλό), γρήγορο σέρβις από χαμογελαστούς σερβιτόρους και κυρίως, πολύ καλό φαγητό.

Το σουβλάκι σωστά ψημένο, η πίτα ολόφρεσκη, το ίδιο και η σαλάτα, οι πατατούλες φρέσκες, το χαλούμι και το λουκάνικο σίγουρα προέρχεται από κάποιον μερακλή παραγωγό και τέλος, η μπύρα σερβιρισμένη σε τέλεια θερμοκρασία.

Ακόμα και τα λαϊκά άσματα που έπαιζαν non stop εκείνο το βράδυ Παρασκευής, από το ελληνικό Γλέντι FM, ταίριαξαν άψογα με το όλο σκηνικό και τη διάθεσή μας!

Η εμπειρία ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο, τόσο χάρη στο δροσιστικό καρπούζι, όσο και με τις πολύ λογικές τιμές που θα δεις στον λογαριασμό, ειδικά σήμερα που στους πλείστους χώρους εστίασης η ανατίμηση προς τα πάνω θεωρείται δεδομένη.