Ο ανατρεπτικός Μάρτιος του 2020 μου έδωσε ένα σημαντικό μάθημα, ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη γι’ αυτό καλό είναι να μην αφήνουμε για αύριο όσα επιθυμεί η ψυχούλα μας και όσα μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Εμένα προσωπικά η ψυχούλα μου κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας –γιατί και τώρα σε καραντίνα είμαστε ας μην κρυβόμαστε- εκτός από ανθρώπους επιθύμησε συναυλίες, θέατρα, εκθέσεις ζωγραφικής και γενικά τις ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες κάθε μορφής τέχνης. Μου έλειψε η αίσθηση του προβληματισμού που μου αφήνει μια καλή παράσταση, το αποτύπωμα της πάνω μου η συμβολή της στην εξέλιξη μου, μου έλειψε η αίσθηση της αισιοδοξίας που μου αφήνει μια ωραία συναυλία, ο ενθουσιασμός και η ανατριχίλα την στιγμή που μια αγαπημένη μελωδία και ένας δυνατός στίχος γεμίζει με εικόνες και συναισθήματα το μυαλό μου και η αίσθηση της αρμονίας και της γαλήνης που αφήνει ένας πίνακας ζωγραφικής όταν τον παρατηρώ.

Έτσι λοιπόν όταν έγινε η άρση των περιοριστικών μέτρων πέρα του ότι έσπευσα με κάθε τρόπο να δω ανθρώπους που είχα επιθυμήσει πολύ, αποφάσισα να μην αφήσω για αύριο οποιοδήποτε θέαμα μου προκαλούσε το ενδιαφέρον. Το τελευταίο δίμηνο λοιπόν παρακολούθησα  πάνω από δέκα θεατρικές παραστάσεις. Άλλες συμπαθητικές, άλλες πολύ καλές, άλλες καταπληκτικές. Βγαίνοντας από το θέατρο ο κοινός παρονομαστής η ίδια αίσθηση ευεξίας. Στους δυο αυτούς μήνες τα θέατρα μισοάδεια και αποστειρωμένα προσπαθούσαν να επιβιώσουν ανάμεσα στις επιβαλλόμενες αποστάσεις, τις ασφυκτικές μάσκες και τα αντισηπτικά υγρά, τηρώντας ευλαβικά τα μέτρα προστασίας. Παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν, αποτέλεσαν το καταφύγιο από την πανδημική πραγματικότητα που μας περιβάλλει και σφίγγει καθημερινά τον κλοιό ασφυκτικά .Ο πολιτισμός όπως πάντα έγινε διέξοδος και χρωμάτισε την γκρι ψυχολογία μας. Από αύριο λοιπόν τα καταφύγια κλείνουν, οι σκηνές ρίχνουν αυλαία και η ψυχολογία ντύνεται στα γκρι…τι μας μένει λοιπόν πιά; Μόνο ο άρτος. Από αύριο ο Πετρετζίκης πάλι θα έχει την τιμητική του. Τα θεάματα λοιπόν μας τελείωσαν, το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι για πόσο ακόμα θα έχουμε τον άρτον;

Υγ. Απ' όλο αυτό που συμβαίνει αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι μήπως παγιωθεί μια κατάσταση κατά την οποία θα σταματήσουμε να ζούμε από φόβο μήπως πεθάνουμε. Ας ελπίσουμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους.