Ένα βράδυ Σαββάτου απολαύσαμε πίτσα, μπίρα και ωραία ατμόσφαιρα σε μια από τις πιο πολυσύχναστες πλατείες της Λευκωσίας.

Πολλές φορές έχουμε την τάση να συγκρίνουμε τόπους και εμπειρίες από την Κύπρο με τόπους και εμπειρίες από μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, απλώς για να τις αναδείξουμε σε κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο εξωτικό, κάτι πιο ιδεατό. Το κάνω κι εγώ κάποτε, το παραδέχομαι. Λέμε για παράδειγμα: «…σαν να βρίσκεσαι στην ιταλική εξοχή», «αθηναϊκό vibe», «η σκηνή του Βερολίνου».

Το προηγούμενο Σάββατο πήγαμε Λευκωσία, στην εντός των τειχών πόλη. Παρκάραμε στον αδιέξοδο δρόμο, στην οδό Αποστόλου Βαρνάβα και αφού διασχίσαμε την Παλαιάς Ηλεκτρικής, περνώντας ανάμεσα στους θαμώνες του Swimming Birds, απολαμβάνοντας ένα από τα πιο ωραία πεζοδρόμια της πόλης, αφού έχει θέα το νέο δημαρχείο Λευκωσίας αλλά και τα αρχαία κατάλοιπα που μαρτυρούν την ιστορία της πρωτεύουσας, βρεθήκαμε στη μικρή πλατεία όπου φιλοξενούνται οι θαμώνες του Biga.

Εκεί στην Επτανήσου, δίπλα στη φουλ ανακαινισμένη Δημοτική Αγορά της πόλης, κάθε βράδυ και πολύ περισσότερο τα weekends, τα τραπέζια του Biga γίνονται ανάρπαστα, με κόσμο που ξέρει πως μπορεί να απολαύσει ναπολιτάνικη πίτσα, φτιαγμένη με τις πιο ποιοτικές πρώτες ύλες -για παράδειγμα, το αλεύρι Caputo έρχεται απ’ ευθείας από την Ιταλία, ενώ τα μανιτάρια για τη «Wild Mushrooms» έρχονται από Γαλλία.

Biga, πάντως, είναι το είδος του προζυμιού που χρησιμοποιείται, με τη ζύμη να είναι αργής ωρίμανσης, όπως άλλωστε προϋποθέτει το είδος της ναπολιτάνικης πίτσας.

Εκείνο το βράδυ δοκιμάσαμε σχεδόν όλο το μενού. Margherita, Prosciutto di Parma, Wild Mushrooms, Quattro Formaggi & Pancetta, Spicy ‘Nduja αλλά και την Coppa and Ricotta. Ειδικά οι δυο τελευταίες, προσωπικά, θα έλεγα πως ήταν οι αγαπημένες μου. 

Ψήσιμο και υφή ζύμης όπως πρέπει, σωστή ποσότητα υλικών, ποιότητα πρώτων υλών, σωστή σχέση ποιότητας-τιμής. Μάλιστα, στο μενού υπάρχει και η δυνατότητα για πιο μικρό μέγεθος. Επιπλέον, υπάρχουν και δύο επιλογές σε επιδόρπια, ένα με Nutella και Mascarpone και άλλο ένα με Pistachio και Φράουλες, για τα οποία όμως δεν αφήσαμε χώρο για δοκιμή, οπότε επιφυλασσόμαστε.

Το φαγητό το συνδυάσαμε με μπύρα (υπάρχουν καμιά δεκαριά επιλογές, ανάμεσά τους και κάποιες κυπριακές craft). Στο μενού υπάρχουν και προτάσεις σε κρασί (Κύπρος, Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία), αλλά και μερικά κοκτέιλ, όπως Porn Martini, Aperol Spritz, Refined Mojito.

Οι τιμές για τις πίτσες μας ήταν από €8 (για κάποιες μικρές) μέχρι €17, που είναι και η πιο ψηλή τιμή στο μενού.

Θα επιστρέψουμε ξανά στο Biga και γενικά στην περιοχή. Εκτός από την πίτσα, αγαπήσαμε το vibe -στην Επτανήσου, στην Παλαιάς Ηλεκτρικής, αλλά και στην Ερμού, εκεί όπου πρόσφατα λειτούργησε το καφενείο-μπαρ Στες Κορούες, φέρνοντας αέρα ανανέωσης σε ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της παλιάς πόλης.

Καταληκτικά, θα ήθελα να σχολιάσω πως η Λευκωσία δεν έχει ανάγκη να μοιάζει με καμιά μητρόπολη του εξωτερικού. Και ιστορία έχει, και ταυτότητα, και ωραία μαγαζιά, και ωραία πλάσματα, και πολύ ωραίο «πρόσωπο» ειδικά μετά το ρεκτιφιέ των τελευταίων χρόνων. Αρκεί μόνο να σταθείς στην αυλή του νέου δημαρχείου και να δεις περιμετρικά το σκηνικό. Θα την αγαπήσεις ξανά!