Tου Ανδρέα Μαλάη

Η κινηματογραφική προσωπογραφία – εκτός από trend – είναι και μια παγίδα για τους δημιουργούς της, οι οποίοι, μελετώντας εξονυχιστικά και φιλότιμα τις λεπτομέρειες για τη ζωή του εκάστοτε θρύλου που επιθυμούν να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη, πασκίζουν να συμπιέσουν όσες περισσότερες ανεκδοτολογικές και τρίβια πληροφορίες μπορούν στη διάρκεια μιας δίωρης ταινίας. Εδώ, ο Ετζ (που μάς έχει δώσει δείγματα γραφής και στο «The crown») βασισμένος στο κείμενο της θεατρικής παράστασης «End of the Rainbow» του Πίτερ Κίλτερ, αποκτά ένα στέρεο υπόβαθρο που δεν του επιτρέπει, ευτυχώς, να πλατειάσει επικίνδυνα, καθώς η ενότητα χώρου και χρόνου, που απαιτεί – εν μέρει – το θέατρο, συνέχει και την πλοκή της ταινίας σε μεγάλο βαθμό.

Ξεκινώντας in ultimas res, ουσιαστικά, ο Ετζ μάς παρουσιάζει τις sold – out παραστάσεις της Γκάρλαντ στο Λονδίνο το 1968 κι, έτσι, με αναδρομές στο παρελθόν μάς παρουσιάζει εμβόλιμα και διακεκομμένα την τραυματική εμπειρία της ηθοποιού, ως παιδιού – θαύματος κάποτε, όταν παγιδευμένη στην επιτυχία της, βίωνε – κατά την ταινία – μια εφιαλτική παιδική ζωή, εγκλωβισμένη στις απαιτήσεις των παραγωγών της. Εύστοχη δραματουργική επιλογή η περίοδος μετά την πτώση: η καλλιτέχνις παλεύει με τους δαίμονές της, με τις αναμνήσεις του καταδικαστικού παρελθόντος που επιστρέφει, εξακολουθεί να κάνει τα ίδια λάθη ανενδοίαστα και με την αφέλεια που της επιτρέπει το όνομά της κι έτσι το σενάριο καταφέρνει να μας ανοίξει μόνο ένα παραθυράκι στη ζωή μιας από τις μεγαλύτερες σταρ που λάτρεψε η μεγάλη οθόνη, χωρίς να φλυαρεί και χωρίς να διακατέχεται από την αγωνία της ανάδειξης της σπουδαιότητας της καλλιτέχνιδος με την οποία καταπιάνεται.

Η Ζελβέγκερ αποτελεί τη must see ερμηνεία της περασμένης χρονιάς, όχι τόσο για το επικοινωνιακά λαοφιλές come back της, όσο επειδή μαγνητίζει τον φακό με την εκφραστικότητα και την ευαισθησία της, σε τέτοιο βαθμό που ενώ όλη η ταινία κινείται σε μια εξοργιστική νηνεμία, χωρίς να βαδίζει απαραίτητα προς ένα συγκεκριμένο τέλος, η τελευταία σκηνή σε αποζημιώνει. Εύσημα στους Ζελβέγκερ και Γκολντ που συνέθεσαν ένα αληθοφανές πορτρέτο με την ευαισθησία και την κόλασή της Γκάρλαντ να αντιμάχονται διαρκώς για επικράτηση.

Η πτώση είναι πάντα λυτρωτική, χαλαρώνει τα ηνία του ελέγχου, αποδεσμεύει από τα καλούπια και τις νόρμες. Απαλλαγμένη από τον διδακτισμό της αποτυχίας, η ταινία παρουσιάζει την Γκάρλαντ θύμα του εαυτού της, με όλα τα στοιχεία που την χάρισαν την επιτυχία να είναι παρόντα, οδηγώντας την, όμως, προς την αντίθετη κατεύθυνση.