Στον παραδοσιακό πυρήνα του Αγίου Δομετίου, πάνω στα καρό τραπεζομάντηλα του Ταβερνείου το Ιστορικόν, σερβίρεται ένας μεζές που αξίζει να δοκιμάσεις!

Φτάνω στην ταβέρνα πρώτος και περιμένοντας τους υπόλοιπους της παρέας συζητώ με τον Κύπρο (σ.σ. ιδιοκτήτης) για το οφτό και συγκεκριμένα για το αν υπάρχει ιδανική περίοδος που προσφέρεται το φημισμένο αυτό κυπριακό έδεσμα. «Εμείς ξεκινάμε 28 Μαΐου», μου λέει, επισημαίνοντας ότι υπάρχει μια άτυπη παράδοση στο νησί που θέλει τη σαιζόν του οφτού να ξεκινάει επίσημα στις 28 Μαΐου. «Είναι γιατί τότε ζεσταίνει για τα καλά ο καιρός και άρα είναι πολύ πιο εύκολο να προετοιμαστεί (πυρώσει) ο φούρνος».

Με το που συμπληρώνεται η παρέα παίρνουμε το μενού με τα πιάτα ημέρας στα χέρια μας και ξεκινάμε να δίνουμε την παραγγελία. Έχοντας ακόμα νωπή την όχι και τόσο καλή ανάμνηση από την προ μερικών ημερών εμπειρία σε ταβέρνα της Πάφου (το μοναδικό πράγμα που ήταν νωπό από εκείνο το μεσημεριανό γεύμα), ήλπιζα ότι θα απολάμβανα έναν ωραίο μεζέ στο Ιστορικόν έτσι ώστε να έρθω στα ίσια μου.

Σε συνεννόηση με τον ίδιο τον Κύπρο, του οποίου ζητήσαμε την άποψη στη διαμόρφωση του μενού, παραγγείλαμε για αρχή μια σαλάτα με γλιστρίδα και χαλίτζι. Εδώ οφείλουμε να πιστώσουμε την προσπάθεια της ταβέρνας για την ανάδειξη παραδοσιακών προϊόντων όπως το συγκεκριμένο, αναφέροντας μάλιστα ότι η σαλάτα με το χαλίτζι από τον Πύργο Τηλλυρίας ήταν εξαιρετική!

Γενικά, οτιδήποτε ήρθε στο τραπέζι ήταν άριστης ποιότητας, με ολόφρεσκα υλικά και σωστό μαγείρεμα. Από τις αντιναχτές πούλλες με τον κόλιανδρο, ως τους μπουμπουριστούς χοχλιούς, τα αγρέλια με τα αυγά, τις φρέσκες τηγανιτές πατάτες, το βοδινό συκώτι, το σουβλάκι, το δημοφιλές λεπτοκομμένο αρνίσιο παϊδάκι και τα γλυκά του φινάλε -με πρώτο και καλύτερο το μιλφέιγ.

Μια καλή ταβέρνα και δη ένας καλός μεζές δεν προϋποθέτει ούτε τεράστια ποσότητα, ούτε πολλές σάλτσες (με ή χωρίς εισαγωγικά), ούτε απρόσωπη αντιμετώπιση του άλλου που ήρθε για να δώσει τα λεφτά του και να αποκομίσει μια ωραία εμπειρία με την παρέα του. Στο Ταβερνείο Το Ιστορικόν, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, σε ένα ωραίο σκηνικό που παραπέμπει στην Κύπρο μιας άλλης εποχής, συνέβη το αυτονόητο. Το φαγητό ήταν… όπως πρέπει να είναι.

Θα τολμήσω να πω ότι ο μεζές που ήρθε στο τραπέζι μας ήταν, αν όχι ο καλύτερος, σίγουρα ένας από τους πιο νόστιμους που δοκίμασα τον τελευταίο καιρό!

Καθαρές, δυνατές γεύσεις, επαρκής ποσότητα σε κάθε πιάτο, ποντάρισμα στην εποχικότητα και τα τοπικά προϊόντα και φυσικά, value for money τιμολόγηση.

Το Ιστορικόν είναι μια καλή απόδειξη ότι με σωστή προσέγγιση μπορείς να ξεχωρίσεις ακόμα και σε μια περιοχή που υπάρχουν δεκάδες επιλογές για έξοδο σε ταβέρνα, όπως είναι ο Άγιος Δομέτιος.

Στο πλαίσιο μιας σχετικά πρόσφατης συνέντευξης είχα ζητήσει από τον Κύπρο να μου πει από ποια πιάτα μπορεί ο ίδιος να καταλάβει αν μια ταβέρνα έχει ποιότητα. Μετά την προχθεσινή εμπειρία μπορώ να πω ότι το κομμάτι της απάντησής του που λέει πως «η ποιότητα φαίνεται σίγουρα από το κρέας της ταβέρνας, αλλά και από τον τρόπο που μαγειρεύονται τα φαγητά και το πώς διαχειρίζεται την πρώτη ύλη ο καθένας», στη δική τους περίπτωση, εφαρμόζεται στο έπακρο. Σίγουρα θα επιστρέψω σύντομα, είτε για τον οφτόν είτε και πιο νωρίς για τη σπαλομπριζόλα, για την οποία άκουσα εξαιρετικά σχόλια!