Loading...
«Στην Κύπρο ναι μεν υπάρχουν ντόπια προϊόντα αλλά δεν είναι όλα καλά», αναφέρει στο WiZ ο σεφ του Alley, Χριστόφορος Τοφαρίδης, με τον Χρήστο Γιάλλουρο να συμπληρώνει ως εξής: «Μέσα από το μενού μας δικαιώσαμε προϊόντα όπως το κουνουπίδι, η μελιτζάνα, το φασολάκι και το λουβί».
Με αφορμή τη συγκεκριμένη βράβευση, συναντήσαμε τα δύο άτομα πίσω από την επιτυχία του εστιατορίου και θελήσαμε να μάθουμε τι προϋποθέτει να δουλεύεις σε αυτό το επίπεδο, προσφέροντας δηλαδή πολύ καλό φαγητό, σεβόμενος ταυτόχρονα το περιβάλλον. Εκτός από τη συνέντευξη στο εστιατόριο, πήγαμε επίσης μαζί τους για ψάρεμα στο Ζύγι, πήγαμε στις καλλιέργειες ενός από τους προμηθευτές τους στον Πύργο Λεμεσού, αλλά και στη λαϊκή δημοτική αγορά Κάτω Πολεμιδιών.
Μεταξύ άλλων μας ανέφεραν οι δύο ιδιοκτήτες του εστιατορίου:
Χρήστος: Εκείνο που χαρακτηρίζει το Alley σε σχέση με τα υπόλοιπα εστιατόρια της πόλης είναι το effortless dinning. Δηλαδή η απλότητα και η αυθεντικότητα που χαρακτηρίζει γενικότερα τον χώρο μας, το concept μας, το μενού.
Χριστόφορος: Στην Κύπρο η δυσκολία είναι ότι ναι μεν υπάρχουν ντόπια προϊόντα αλλά δεν είναι όλα καλά.
Χριστόφορος: Είναι κάτι που αρέσει στους γεωργούς ή στους κτηνοτρόφους και θέλουν να δουν τα προϊόντα τους σε ένα εστιατόριο.
Χρήστος: Ένας από τους αρχικούς μας σκοπούς και στόχους που είχαμε ήταν να αναδειχτούν απλά προϊόντα μέσα από το τελικό προϊόν που προσφέρουμε εμείς. Θεωρώ ότι δικαιώσαμε το κουνουπίδι, δικαιώσαμε τη μελιτζάνα, δικαιώσαμε το φασολάκι, το λουβί.
Χριστόφορος: Ένα εστιατόριο για να θεωρείται sustainable πρέπει να είναι όσο πιο sustainable γίνεται σε θέμα σπατάλης. Ιδανικά, θα έπρεπε όταν παίρνεις ένα προϊόν να το χρησιμοποιείς… αν είναι για κρέας nose to tail ή αν είναι λαχανικό από τα κοτσάνια μέχρι τη ρίζα.
Χριστόφορος: Ελαχιστοποιούμε τη χρήση ζωικών προϊόντων στο μενού, έχουμε μια στροφή κυρίως στα λαχανικά. Όταν έχουμε κρέας είναι επιλεγμένες οι ύλες που θα χρησιμοποιήσουμε, συνήθως χρησιμοποιούμε τις κοπές που δεν χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι.
Χρήστος: Προηγουμένως, εδώ ήταν ένα άβατο μέρος, από το οποίο φοβόσουν να περάσεις οποιαδήποτε φάσης της μέρας. Ήταν και αυτή μια πρόκληση, στο να δώσουμε ζωή σε κάτι παραμελειμένο, σε κάτι εγκαταλελειμμένο, σε έναν παρακμιακό χώρο.
Χρήστος: Ο κόσμος έρχεται και αμέσως νιώθει μια ζεστασιά, νιώθει μια οικειότητα. Κάτι που ακούγαμε στις αρχές, με το που ανοίξαμε, είναι ότι, ‘ναι είσαστε καινούργιοι, αλλά νιώθουμε τόσο οικεία, νιώθουμε σαν να ήσασταν από πάντα εδώ’.
