Τρίτη απόγευμα κι επιτέλους ελεύθεροι. Φοράω τα αθλητικά μου, παίρνω το αυτοκίνητο και σε πολύ λίγη ώρα περνάω τα τείχη της παλιάς πόλης. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να κρατάς ένα χωνάκι παγωτό στο χέρι και να περπατάς αφουγκράζοντας τους ήχους και χαζεύοντας τους μικρούς «θησαυρούς» που υπάρχουν στην παλιά Λευκωσία. Παρατηρώ τα κτίρια, τα παράθυρα, τις πόρτες, τα μπαλκόνια, τα λουλούδια, τις αυλές, τις ζωγραφιές και τα συνθήματα στους τοίχους με διαλογιστική διάθεση. Κοιτάω ψηλά τα δέντρα, παρατηρώ τους φοίνικες. Στρίβω μέσα σε ερημικά στενάκια, βγαίνω σε πλατείες, περνάω από μαγαζιά με ψαγμένες μουσικές. Νιώθω σαν τουρίστρια που τα βλέπει όλα για πρώτη φορά. Αυτός ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της παλιάς πόλης πάντα με γοήτευε. Κάθε φορά που περνάω τα τείχη νιώθω σαν να ανοίγεται μπροστά μου ένας άλλος κόσμος γεμάτος με διαφορετικά χρώματα. Η Δύση παντρεύεται με την Ανατολή, μιναρέδες και τρούλοι συνυπάρχουν αρμονικά και συνθέτουν ένα ξεχωριστό σκηνικό.

Μ’ αρέσει που έχει γεμίσει πλέον μικρά μαγαζιά και αποτελεί πρωταρχική επιλογή για την έξοδο των Λευκωσιατών. Όταν είχα πρωτοέρθει στην Κύπρο πριν από 9 χρόνια όταν έλεγα στους συνάδελφους ότι θα βγω στην παλιά πόλη, την θεωρούσαν παρακμιακή και με κοιτούσαν περίεργα. Έκτοτε το σκηνικό άλλαξε άρδην.

Προχωρώντας προς την Ερμού απαθανατίζω με το κινητό τα όμορφα σημεία προσπαθώντας να εγκλωβίσω τον παλμό. Άλλα μαγαζιά είναι γεμάτα με κόσμο, άλλα βρίσκονται σε διαδικασία προετοιμασίας για τη νύχτα που έρχεται άλλα έχουν παραμείνει κλειστά μετά το τελευταίο lockdown. Προσπερνάω τα απλωμένα τραπέζια, κόσμος χαμογελαστός μια όμορφη ενέργεια κάνει την ατμόσφαιρα σχεδόν γιορτινή και συζητήσεις περιβάλλονται από όμορφες μουσικές ώσπου γίνονται ένα.

Η πόλη ξύπνησε και πάλι και γεμίζει ζωή. Ένα μεγάλο φωτεινό ελπιδοφόρο καλοκαίρι απλώνεται μπροστά μας. Τα τραπέζια στρώθηκαν, οι μπάρες καθαρίστηκαν, τα ψυγεία γέμισαν και τα μαγαζιά είναι έτοιμα για την πολυπόθητη επιστροφή στην κανονικότητα.