Η αλήθεια είναι πως τις ταινίες του Quentin Tarantino είναι πάντα ένα γεγονός. Με ταινίες μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών κι όμως έχει καταφέρει να αφήσει το δικό του στίγμα στον κινηματογράφο. Γνωστός για τη φανταστική σκηνοθεσία του, τη μεγάλη διάρκεια των έργων του και την ιδιαίτερη αγάπη που έχει για το αίμα, οι ταινίες του είτε θα σε καθηλώσουν από το πρώτο λεπτό, είτε θα σε τραβήξουν στην κλιμάκωση, πάντα όμως θα σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. 

To ''Django Unchained'' είναι η έβδομη ταινία του, κυκλοφορίας 2012, και είναι σε μορφή western, με φόντο το Τέξας του 1858. Πρωταγωνιστής είναι ο Django (''the D is silent''), ένας απελευθερωμένος σκλάβος που με τη βοήθεια ενός κυνηγού κεφαλών, ξεκινά μια διαδρομή με σκοπό να σώσει τη γυναίκα του από έναν αδίστακτο ιδιοκτήτη φυτείων. Ως είθισται στις ταινίες του Tarantino, και αυτή έχει ένα εξαιρετικό καστ που περιλαμβάνει τους Jamie Foxx, Christoph Waltz, Leonardo DiCaprio, Samuel L. Jackson, Kerry Washington κ.ά. 

Δες πρώτα το τρέιλερ, και μετά ακολουθεί review με spoilers.

Σίγουρα αυτή η ταινία δεν είναι για όλους. Είναι γεμάτη αίμα και βία αλλά έχει κι άλλα πολλά. Για παράδειγμα το καστ κάνει υπέροχη δουλειά, με highlight τον DiCaprio που δίνει ρέστα και εδώ, αλλά και το δίδυμο Foxx - Waltz που χαίρεσαι να τους βλέπεις παρόλο που σχεδόν καμία σκηνή τους δεν είναι... ευχάριστη. Δεν ήταν εύκολο να κυκλοφορείς με έναν ελεύθερο μαύρο τότε, αλλά ο Waltz χειρίζεται με μαεστρία όποιον βρεθεί στο δρόμο του. Είναι μια δραματική ταινία σε στυλ Tarantino, με απολαυστικές ατάκες όταν πρέπει, μπόλικη δράση και μια ιστορία που ξεδιπλώνεται τόσο ωραία που δεν βλέπεις πως περνούν σχεδόν 3 ώρες. Σε αντίθεση με το ''Once Upon a Time in Hollywood'', που εγώ βρήκα πως κάνει κοιλιά πριν την υπέροχη κορύφωση, το ''Django'' σε κρατά γιατί χτίζει μια κατάσταση. Σαν ένα μπαλόνι που φουσκώνει σιγά - σιγά πριν σκάσει. Καθ' όλη τη διάρκεια σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα για το πώς ζούσαν οι μαύροι τότε, σε σημείο που όταν προς το τέλος αρχίζουν τα πράγματα να κυλάνε προς το μέρος του Django νιώθεις ανακούφιση και δικαίωση. Νιώθεις αυτό το μπαλόνι να γεμίζει και περιμένεις απλά να σκάσει. Οι χαρακτήρες είναι τόσο υπέροχα σχεδιασμένοι που σε καθηλώνουν, είτε μιλάμε για καλούς, είτε για κακούς και το τέλος της ταινίας απλά το χαίρεσαι πραγματικά. 

Αυτά. Από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος γιατί είναι τόσο μοναδική στο είδος της και ταυτόχρονα τόσο Tarantino. Επίσης, και τέλος, συνοδεύεται που ένα καταπληκτικό soundtrack.