Οδηγείς μέσα στη ζέστη στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας – Πρωταρά, μια από τις πιο βαρετές διαδρομές, παρόλο που ο προορισμός αντισταθμίζει την ανία. Ανοίγεις, κλείνεις παράθυρο γιατί το κλιματιστικό είναι ονειρικό εκτός κι αν είσαι ιδιότροπος σαν εμένα που κάθε τόσο θέλω φυσικό ήχο στ’ αφτιά μου. Η βαβούρα του αυτοκινητόδρομου με τονώνει - μη ρωτάς γιατί, δεν υπάρχει επιστημονική εξήγηση. Αν υπάρχουν δύο πράγματα που δεν αντέχω, είναι η ζέστη του κυπριακού καλοκαιριού που είναι λες και βρισκόμαστε πεντακόσια μέτρα μακριά από την επιφάνεια του ήλιου, και την πολυκοσμία. Μ’ αυτά υπ’ όψιν, τώρα θα με ρωτήσεις γιατί πάω στον Πρωταρά. Παρκάρω πάνω από το Fig Tree, πίσω από το γνωστό ξενοδοχείο και περπατώ προς τα κάτω.

Ο ήλιος καίει, το νιώθω σε κάθε μου βήμα. Η παραλία ξεπροβάλλει στο βάθος και όπως περίμενα γίνεται ο κακός χαμός αλλά δεν συνεχίζω ευθεία, στρίβω δεξιά. Οι τρεις αποβάθρες μού προκαλούν ένα χαμόγελο. Στην τρίτη, στο βάθος, ένα ζευγάρι λέει τα δικά του, στη μεσαία κενό και στην πρώτη μια παρέα από παιδιά ούτε είκοσι χρονών απολαμβάνει καλοκαίρι. Μιας και η πρώτη, η ξύλινη, η ωραία, είναι χωρισμένη με φράχτη από τις άλλες δύο, περιμένω στα σκαλάκια να αδειάσει αυτή, το αξίζει άλλωστε. Επιτέλους άδειασε. Κάθομαι στην άκρη για αποφόρτιση και βλέπω τα πόδια μου να αιωρούνται πάνω από το κρυστάλλινα νερά και ξαφνικά αποχαυνώνομαι. Η φασαρία από τη διπλανή παραλία χάνεται στον ήρεμο ήχο της θάλασσας και σιγά-σιγά λειτουργούν ξανά όλες οι αισθήσεις. Βασικά οι τέσσερεις, γιατί τα μάτια είναι κλειστά. Νιώθεις τον ήλιο στο δέρμα σου και την αύρα της θάλασσας να σε τραβά μέσα, νιώθεις στις παλάμες σου το ξύλο της αποβάθρας, ακούς τα χαλαρά κύματα και μυρίζεις τον θαλασσινό αέρα.

Ξαφνικά τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, μόνο η στιγμή. Παπούτσια πίσω-πίσω για να μη βραχούν και κάθεσαι ξανά στην άκρη, αγκαλιάζοντας τα γόνατά σου. Κανείς δεν είναι γύρω πια, ο κόσμος είναι μακριά, στην άμμο. Είσαι μόνο εσύ, η αποβάθρα και η θάλασσα και χωρίς να το καταλάβεις τίποτα άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο εκείνη η στιγμή. Βουτάς στο κρύο νερό και επιστρέφεις στη θέση σου.

Η αποβάθρα γίνεται η πρόσβαση σ’ αυτό που έψαχνες καιρό: την ηρεμία. Για λίγο.

Follow @boy.voyage for more.